Vaak begrijp ik niet hoe mijn eigen hoofd werkt. Ik heb in mijn leven heel wat reizen alleen gemaakt en vooraf ben ik daar dolenthousiast over. Tot ongeveer een week voor vertrek. Dan snap ik niet meer waarom ik ook alweer weg wilde en wil ik alleen nog maar op de bank zitten met Netflix en een kop thee. Het liefst zou ik de hele boel cancellen. Wat doe je als de vakantiestress onverwachts toeslaat en je opeens spijt hebt van je hele reisplan?
Mijn eerste aanval van vakantiestress kreeg ik toen ik voor het eerst alleen op reis ging: backpacken in Australië. Vier jaar lang had ik daar alles voor opzij gezet. Ik ging niet op kamers tijdens mijn studie, ik werkte als ik niet naar school ging en sloeg een vast contract als journalist bij een krant af. Ik moest en zou naar Australië en ik droomde van het moment dat ik eindelijk zou vertrekken.
Waarom altijd die onzalige ideeën?
Ongeveer twee weken voor vertrek sloeg dat compleet om. Wat ging ik in godsnaam doen aan de andere kant van de wereld, zonder mijn vriend Ward? Wat als ik het niet leuk zou vinden? Wat als ik heimwee zou krijgen? Waarom had ik dit onzalige plan ooit bedacht? Tot het moment dat ik op Schiphol aankwam deed ik alsof die hele reis niet zou doorgaan. Maar hij ging wel door. Vraag me niet hoe ellendig ik me voelde, die eerste week in Sydney, maar uiteindelijk werd het de ervaring van mijn leven.
Vakantiestress: een herhaling van zetten
Dit proces lijkt zich elke keer te herhalen als ik alleen op reis ga. Bij Europese bestemmingen is het geen probleem, maar intercontinentale reizen zijn een week voor vertrek altijd een ramp. Ik ben dan compleet mijn enthousiasme voor mijn hele plan kwijt. Waarom moest ik nou weer naar Shanghai om daar drie maanden te gaan werken? Waarom wilde ik per se naar Bali om een paar weken in mijn eentje de digital nomad uit te hangen? En die blogreis naar Peru, die had ik toch ook best kunnen laten schieten? Zelfs als ik gewoon met Ward ga, heb ik dat gevoel in heel lichte mate. Al dat inpakken, die ellendige lange vliegreis. Wat een gedoe. Thuis is het ook fijn. En dat terwijl ik thuis continu aan het bedenken ben hoe ik weer zo snel mogelijk weg kan.
Tips voor omgaan met vakantiestress
Wat die gevoelens precies veroorzaakt weet ik niet. Als ik alleen op reis ga, is het nog wel logisch: een verre reis maken is best spannend, ik ben niet zomaar weer thuis en het tijdsverschil maakt het moeilijker om contact met Ward te houden. Verder heb ik geen idee. Ik ben maar blij dat dit gevoel me nog niet heeft tegengehouden om alleen op pad te gaan. Dit jaar ga ik gewoon in mijn eentje naar Mexico. In de wetenschap dat ik de week voor vertrek wel weer in de paniekfase zal belanden, maar dat het dat ongetwijfeld waard gaat zijn. Heb je deze vorm van vakantiestress ook wel eens? Dit zijn mijn tips om ermee om te gaan.
1. Bedenk goed waarom je de reis ook alweer geboekt had
Als ik weer zo’n aanval heb, neem ik altijd mijn reisplanning goed door. Welke gave excursies ga ik doen, in welke mooie hotels ga ik slapen, wat ga ik allemaal eten? Dan weet ik waarom ik die reis ook alweer wilde maken en dan gaat het weer een beetje.
2. Onthoud dat vakantiestress maar van korte duur is – en de reis altijd de moeite waard
Ondanks dat ik best kan stressen voor een soloreis, overweeg ik nooit serieus om toch maar niet te gaan. Ik zeg geen reizen af en ik maak ook altijd weer nieuwe plannen. Ik weet namelijk uit eerdere ervaringen dat een beetje stress altijd de moeite waard is. Alle reizen die ik heb gemaakt, waren fantastisch en ik had ze voor geen goud willen missen. De vertrekstress valt van me af zodra ik in het vliegtuig zit (dan neemt de vliegangst over, ook fijn) en daarna kan ik optimaal genieten van het feit dat ik het toch maar weer mooi doe. Heb je nog niet eerder een lange reis gemaakt? Denk dan terug aan andere ervaringen die je eigenlijk doodeng vond, maar waarbij je -gelukkig- toch hebt doorgezet.
3. Zorg dat alles vooraf goed geregeld is
Zijn er bepaalde zaken die je vakantiestress vergroten? Zorg dan dat die goed geregeld zijn, zodat je je er geen zorgen meer over hoeft te maken. Zo vind ik het zelf vaak niet relaxed als ik alleen op een verre bestemming aankom en dan nog een taxi naar mijn hotel moet regelen. Ik zorg dus dat er een pick-up is geregeld en dat ik alleen maar het bordje met mijn naam hoef te zoeken.
4. Gun jezelf alles waar je zin in hebt
Deze tip werkt voor mij heel goed als ik alleen reis: ik gun mezelf alles waar ik zin in heb. Een wijntje, een reep Tony’s, een Big Mac op Schiphol, net wat ik wil (in mijn geval dus altijd iets met eten). Alleen reizen moet leuk zijn, dus maak het ook leuk voor jezelf.
5. Koop een lokale SIM-kaart of e-SIM
Ik weet niet of dit herkenbaar is, maar ik vind het niet fijn als ik weinig contact kan hebben met thuis. Bijvoorbeeld door het tijdsverschil of door het slechte internet. Misschien dat mijn soloreizen in Europa daarom nooit veel stress opleveren, want dan heb ik gewoon internet en is er geen tijdsverschil. Tegenwoordig koop ik daarom altijd een lokale SIM-kaart of e-SIM, zodat ik in principe altijd data heb en niet afhankelijk ben van wifi die wel of niet werkt. Voor mij een hele geruststelling.
6. Onthoud dat je altijd weer naar huis kunt
Het is waarschijnlijk helemaal niet nodig, maar het helpt om te onthouden dat je zo weer naar huis kunt. Stel dat je het helemaal niet naar je zin hebt, dan vlieg je gewoon terug. Ik heb dat één keer gedaan. Ik was drie maanden in Shanghai geweest en zou nog een paar weken alleen gaan reizen. Alleen reizen in China dreef me helaas tot waanzin en ik besloot de helft van mijn reis te skippen. Het mooie: ik heb nooit spijt gehad van die keuze. Ik weet nog maar al te goed hoe ik me toen voelde. Wederom: reizen hoort leuk te zijn en je hoeft niemand iets te bewijzen. Denk maar zo: veel mensen durven niet alleen op reis te gaan en jij hebt het wél geprobeerd.
Is deze vorm van vertrekstress enigszins herkenbaar?
