Voor de tweede keer op wereldreis (of toch een nieuwe keuken?)

Toen we in juli 2010 terugkwamen van onze wereldreis, zeiden we tegen iedereen: ‘Het was geweldig, maar zoiets doen we maar één keer’. En dat geloofden we ook echt. Tot ik anderhalf jaar geleden toch weer de kriebels kreeg en een prachtige route bedacht voor wereldreis deel 2. Vorige week kreeg mijn vriend opnieuw toestemming voor onbetaald verlof. Geweldig natuurlijk, volgend jaar mogen we weer op reis! En toch twijfel ik af en toe. Want zou het niet beter zijn om gewoon een verstandige volwassene te worden?

“Goed dat jullie het nu doen, want als er straks kinderen zijn, kan het niet meer.” Hoe vaak we dat wel niet gehoord hebben, als we mensen vertelden over onze wereldreisplannen voor 2009/2010. Dan zeiden we maar niets, want om steeds uit te leggen dat kinderen niet in de planning zitten, is ook zoiets. Iedereen ging ervan uit dat onze wereldreis iets eenmaligs was, en dat dacht ik zelf ook. Het is best een stap om je baan (Ward kreeg onbetaald verlof, ik nam ontslag), huis, familie en vrienden achter te laten en bovendien moet je veel sparen om zo’n reis te kunnen maken.

Mooiste tijd

Op 13 november 2009 vertrokken we, met als eerste bestemming de Galapagos Eilanden. Acht maanden waren we onderweg. We genoten van de vrijheid, van het gevoel dat alles mogelijk was. Werk, het huishouden, verplichtingen…ons leven thuis was ook figuurlijk mijlenver weg. We ontdekten de moai’s van Paaseiland, deden meerdaagse hikes in Chili en Nepal, haalden ons duikbrevet, werden verliefd op Myanmar, stonden op de rand van een vulkaan in Indonesië, voeren langs perfecte stranden op de Cook Islands en reden in een jeep van Lhasa naar Kathmandu. Een aaneenschakeling van hoogtepunten, de mooiste tijd van ons leven.

Het gewone leven

Begin juli 2010 vlogen we naar huis. Balend omdat het voorbij was, blij om onze familie en vrienden weer te zien. We waren ook wel even klaar met het vervoer in Azië en de bankrekening was akelig leeg aan het raken. Kortom: tijd voor het gewone leven. Ik weet nog goed dat we de eerste avond samen op de bank zaten. Ons ontvangstcomité was naar huis en er lag alweer een enorme to do-list klaar met spannende punten als ‘belastingaangifte doen’ en ‘huizenhoog onkruid uit tuin verwijderen’. “Nou, dat was het dan”, zei Ward. En inderdaad, dat was het dan.

Niets te klagen

Het heeft wel een maand of vier geduurd voordat we helemaal gewend waren. Ward ging weer aan het werk en ik werd freelance tekstschrijver/communicatieadviseur. We bleven zoveel mogelijk reizen en we bezochten de afgelopen jaren de prachtigste plekken. Kortom: helemaal niets te klagen. Tot mijn welbekende onrust anderhalf jaar geleden weer de kop opstak. Om de paar jaar ga ik bijna onbewust op zoek naar een langere onderbreking van het dagelijks leven. Bovendien is er zoveel moois te zien in de wereld, mijn bucketlist is te lang voor één leven!

Wereldreis deel 2

Vorig jaar bedacht ik een geweldige nieuwe wereldreisroute: vliegen op Istanbul, en dan via Turkije, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Kirgizië en China overland naar Shanghai. Vervolgens naar Indonesië, Frans-Polynesië, Hawaii en Mexico. Een kleine negen maanden in totaal. Ward had niet veel overtuigingskracht nodig, maar wilde alleen gaan als hij weer onbetaald verlof zou kunnen krijgen. En dat was natuurlijk maar de vraag. Maar Ward werkt bij een bedrijf met een bijzondere visie en een tweede keer onbetaald verlof bleek mogelijk. Als alles goed gaat, vliegen we volgend jaar april naar Istanbul!

Verbouwen?

Ik ben superenthousiast over onze plannen. En toch twijfel ik vaak. We zijn nu 34 en 36. Is het geen tijd om ons te gaan gedragen als verstandige volwassenen? We zijn al op wereldreis geweest, kunnen we ons geld niet beter besteden? Onze keuken is al jaren toe aan vernieuwing, de tuin mag gerust opnieuw aangelegd worden en dat laminaat boven kan eigenlijk ook niet meer. Het zou slim zijn een flinke verbouwing in gang te zetten. Of misschien moeten we zelfs wel een nieuw huis kopen. Of toch over kinderen nadenken, een carrièreplanning maken. Als ik om me heen kijk, is dat wat we horen te doen. Dat is normaal, verstandig gedrag.

Verliefd op mijn nichtje en neefjes

In 2010 had ik nog geen nichtjes en neefjes. Inmiddels heb ik een nichtje van drie waar ik helemaal verliefd op ben, ik heb drie neefjes en binnenkort word ik peettante van neefje nummer vier. Kan ik wel zo lang zonder hen, en is het niet zonde om negen maanden van hun kindertijd te missen? En kan ik het mijn broer en vader wel aandoen om weer zo lang weg te gaan? Ik weet dat die twee huismussen heel bezorgd zijn als we reizen. Dan heb ik ook nog mijn eigen bedrijfje: wat gaan mijn klanten ervan vinden als ik zolang niet voor ze kan werken? Is het niet beter om gewoon hier te blijven?

Niet uitstellen wat je nu wilt doen

Maar als ik diep in mijn hart kijk, zie ik geen twijfel. Een nieuwe keuken maakt me niet gelukkig, de tuin interesseert me niet en ik wil geloof ik echt geen kinderen. Met mijn familie kan ik Skypen en ik hoop maar dat mijn nichtje en neefjes me nog lief vinden als we weer thuis komen. Ik hoop ook dat mijn klanten geen betere vervanging voor mij vinden. De wens om langere tijd te reizen is te groot: ik wil weer maanden achter elkaar genieten van vrijheid, nieuwe culturen ontdekken en activiteiten ondernemen waar tijdens een gewone reis geen tijd voor is. Ik geloof heel sterk dat je nu moet doen wat je graag wilt doen. Niet uitstellen, denken ‘misschien later’, of ‘je hebt je hele leven nog om te reizen’. Mijn moeder overleed toen ze 49 jaar was. Daardoor realiseer ik me extra goed dat het leven kort is en dat je je dromen waar moet maken. Dan maar geen verstandige volwassene!

Meer lezen over onze wereldreizen?

• Op wereldreis of niet: hoe hak je de knoop door?
• Reisverzekering wereldreis: waar moet je op letten?
• Do’s en don’ts: tips voor thuiskomen na een wereldreis