Verslag van de Mount Everest Base Camp Trek in Nepal

Na zestien dagen, zo’n 170 kilometer lopen, met ruim 7000 hoogtemeters, koude guesthouses, de mooiste uitzichten en volop afzien zijn we terug in Kathmandu. We hebben onze Mount Everest Base Camp Trek (met Chola Pass en Gokyo) volbracht en het was geweldig. Niet altijd leuk en soms gewoon heel zwaar, maar toch één van de gaafste dingen die we ooit hebben gedaan. Dit is ons verslag van de afgelopen weken.

Zondag en maandag: een foodtour en inkopen doen in Bangkok

Bangkok blijft één van onze favoriete steden en we vermaken ons dan ook prima. We doen wat inkopen voor onze trekking in Nepal (ik moet bijvoorbeeld echt een fotorugzak hebben), we gaan op een hele leuke foodtour door een oude wijk van Bangkok en we slapen in een prachtig hotel met rooftopzwembad. Nog even genieten van de luxe, want die is in Nepal waarschijnlijk ver te zoeken.

Dinsdag en woensdag: voorbereidingen in Kathmandu

Met pijn in het hart nemen we afscheid van Bangkok en vliegen we naar Kathmandu. Hier waren we negen jaar geleden ook al en het is leuk om de chaos van toeristenwijk Thamel terug te zien. Deze dagen staan in het teken van de voorbereidingen van onze zestiendaagse EBC-trek, die we maken met Nepal Mother House Treks. We maken kennis met onze gids Subarna, we doen de laatste inkopen in Thamel en zorgen dat we er helemaal klaar voor zijn. In de nacht van woensdag op donderdag worden we opgepikt om naar Ramechhap te rijden. Er gaan geen vluchten meer naar startpunt Lukla vanuit Kathmandu, dus alle trekkers moeten nu eerst tussen de drie en vijf uur rijden naar het vliegveldje van Ramechhap. Niet fijn, maar het is niet anders.

Donderdag: de vlucht naar Lukla

Het vliegveld van Lukla staat bekend als het gevaarlijkste ter wereld en vliegen is al niet mijn hobby. Gelukkig treffen we het erg met het weer en voordat we het weten zijn we geland op het inderdaad doodenge vliegveld van Lukla, gelegen tussen berg en ravijn en met een ultrakorte landingsbaan. De trek kan beginnen! De eerste dag lopen we in 2,5 uur naar Phakding en dan kunnen we al uitrusten. Het begint in elk geval niet al te moeilijk.

Vrijdag en zaterdag: acclimatiseren in Namche Bazar

De wandeling naar Namche Bazar is onze eerste test. De klim naar Namche is behoorlijk fors, maar het gaat allemaal prima. We lopen door groene valleien, omzoomd door met dennen bedekte bergen. Af en toe moeten we aan de kant voor een zwaarbeladen trein muilezels of yaks. We passeren watervallen, dorpjes en stupa’s met gebedsvlaggen. Af en toe zien we besneeuwde bergtoppen verschijnen en halverwege de klim naar Namche vangen we zelfs een glimp van de top van Mount Everest op. Namche ligt op  3440 meter en we blijven twee nachten om te acclimatiseren. Op onze ‘rustdag’ maken we wel een flinke wandeling en genieten we van prachtige uitzichten op Mount Everest en de veel mooiere Ama Dablam. Prachtig!

Zondag, maandag en dinsdag: klimmen naar Dingboche

Qua uitzichten zijn dit prachtige dagen. Van Namche Bazar klimmen we naar het kleine Tengboche, waar we midden tussen de besneeuwde bergen zitten. Het uitzicht op Mount Everest is hier erg mooi en Tengboche zelf is een leuk dorpje met actief klooster. Van Tengboche wandelen we door een schitterend gebied naar Dingboche, gelegen op 4340 meter. Ook hier hebben we een acclimatisatiedag en maken we een prachtige wandeling naar Chhukung. Het lopen gaat nog steeds prima en van de hoogte hebben we gelukkig geen last. Onze gids Subarna en drager Rudra zijn allebei geweldig en eigenlijk gaat alles voorspoedig.

Ward wordt ziek en drager kwijt

Tot dinsdagochtend. Ward heeft de vervelende gewoonte om op de meest onmogelijke plekken een soort van 24-uursvirus op te lopen en ook nu is het raak. Hij wordt ’s ochtends heel vroeg ziek wakker en weet eigenlijk al dat we die dag beter niet verder kunnen trekken naar Lobuche. Toch proberen we het, maar halverwege besluiten we om te draaien. Lobuche is nog een forse klim en ligt een stuk hoger dan Dingboche, waardoor het herstel mogelijk langer duurt. We lopen dus terug, maar we kunnen onze drager –die ons ver vooruit is- niet meer achterhalen. Subarna vraagt aan drie gidsen of ze Rudra onderweg kunnen inseinen, dan zou het geen probleem moeten zijn. Terwijl Ward slaapt wachten Subarna en ik op Rudra, maar die komt niet. Om zes uur is het donker en onze tassen met slaapzakken en warme kleren zijn er nog niet. We houden er al rekening mee dat die niet meer gaan verschijnen als om half zeven Rudra Dingboche binnenrent. Hij was al in Lobuche en hoorde pas om drie uur dat wij waren omgedraaid. De arme ziel is teruggerend naar Dingboche en is helemaal kapot. Die heeft wel een biertje verdiend.

Woensdag en donderdag: Mount Everest Base Camp

Geheel volgens zijn eigen verwachting is Ward de volgende ochtend weer beter en alsof hij helemaal niet ziek is geweest lopen we alsnog naar Lobuche. De route wordt mooier en mooier en op vrijdag staat Mount Everest Base Camp op de planning. We klimmen eerst door een ruig gletsjergebied naar Gorakshep en ’s middags trekken we door naar basecamp. Dit is de eerste middag dat ik voel dat ik moe aan het worden ben en heel gemakkelijk gaat het niet. Maar hee: we staan er toch maar mooi, tussen de enorme bergen, wit-blauwe gletsjers en wapperende gebedsvlaggen!

De zwaarste dag van de Mount Everest Base Camp Trek

Vrijdag: kapot gaan op Kala Patthar (5550 meter hoog)

Vrijdag gaat de wekker om half vier, want om vier uur moeten we aan de beklimming van Kala Patthar beginnen. Deze berg is 5550 meter hoog en vanaf hier heb je een fantastisch uitzicht op Mount Everest en de omliggende bergen. Om eerlijk te zijn is er niets in mij dat deze klim aan wil gaan. Het is ijskoud, mijn darmen doen moeilijk en ik wil helemaal geen kleine 500 meter klimmen midden in de nacht. Maar het moet, want zonsopkomst vanaf Kala Patthar is één van de highlights van de trekking. Het begin gaat beter dan verwacht, maar naarmate de beklimming vordert gaan we langzaam kapot. We moeten elke paar meter stoppen om naar adem te happen en we gaan voetje voor voetje omhoog. De zonsopkomst vanaf de top redden we niet, die bekijken we vanaf het pad. Ook mooi! Uiteindelijk komen we toch boven en echt: het uitzicht is fantastisch en alle moeite waard.

Helemaal op

Na een uurtje dalen we weer af, wat op het rotsige en gladde pad ook niet altijd een pretje is. En dan moeten we nog even, want na het ontbijt staat weer een hike van vijf uur op de planning. We moeten naar Dzongla, waar de Cho La Pass op ons wacht. De eerste helft van de hike gaat als een speer, maar daarna wil het totaal niet meer. Dzongla blijkt op een berg te liggen en het pad is smal en glad. Er komt geen eind aan en ik ben helemaal kapot als we eindelijk in het teahouse aankomen. Dat is gelukkig eindelijk een beetje fatsoenlijk (de teahouses zijn over het algemeen vrij slecht) en we gaan vroeg slapen. Morgen moeten we de (door mij) gevreesde Cho La Pass over.

Zaterdag: Everest Base Camp Trek: in de sneeuw de Chola Pas over

Ik heb allerlei horrorverhalen gelezen over de zware Cho La (5400 meter hoog) en het is geen verplicht onderdeel van onze trek. We kunnen er omheen, maar dat kost een paar dagen. Gids Subarna vindt dat ik de pas gewoon moet kunnen halen en hij stelt me gerust. Er ligt nu geen sneeuw of ijs op het pad en het is allemaal niet zo zwaar als ik denk. We gaan het dus proberen. We worden ’s ochtends vroeg wakker in een duistere, bewolkte wereld, met laaghangende wolken en een Cho La die daardoor aan het zicht wordt onttrokken. Ik zie het natuurlijk niet zitten, maar toch gaan we omhoog. Voetje voor voetje. Het wil voor geen meter en dan wijst Subarna me op een verschrikkelijke rotshelling van 45 graden en weet ik hoe hoog. Die moeten we op om de pas over te kunnen steken. Gek genoeg kan ik me daar opeens voor opladen en we klauteren relatief vlot naar boven.

Met crampons de gletsjer over

Aan de andere kant van de top kijk ik uit over een enorme gletsjer. Het begint te sneeuwen en het pad is ijs. Godzijdank hebben we in Kathmandu crampons gekocht, die we onderbinden. Dat maakt het makkelijk om de ijsvlakte over te steken. Achteraf blijkt dat Subarna allang wist dat er ijs zou liggen, maar hij wist ook dat ik nooit gegaan zou zijn als ik dat had geweten. Een leugentje om bestwil dus, dat gelukkig goed uitpakt. Het bereiken van de top is een hoogtepunt van de hele trek. De afdaling is nog even zwaar, want erg steil en glad. Gelukkig is er een nieuw touw gespannen, wat het dalen een stuk makkelijker maakt. Als ik eenmaal beneden achterom kijk, kan ik niet geloven dat we deze pas echt zijn overgestoken. Zo steil, zo ruig!

Zondag, maandag en dinsdag: het blauwe meer van Gokyo

Het sneeuwt de hele nacht door. Maandagochtend ligt er een pak sneeuw, het sneeuwt nog steeds en wij moeten een pittige rotsachtige gletsjer oversteken naar Gokyo. De combinatie van gladde stenen, sneeuw en steile wanden zie ik helemaal niet zitten, maar wederom: ik moet. En wederom bieden de crampons uitkomst. Zonder die dingen had ik nog steeds ergens op een pas gestaan. De gletsjer overwinnen we zonder moeite, maar eenmaal in Gokyo arriveert de man met de hamer. Ik heb het opeens helemaal gehad, ik ben kapot en ik wil geen enkele pas meer over. De eerste douche in zes dagen helpt, maar we passen ons programma toch een beetje aan. Eigenlijk zouden we nog een tweede pas over gaan, maar die schrappen we. Ook de enorme klim naar Gokyo-ri slaan we over. We houden het bij een wandeling naar een prachtig meer, die al moeite genoeg kost. Gek dat die vermoeidheid opeens zo toe kan slaan.

Woensdag, donderdag en vrijdag: de afdaling naar Lukla

Vandaag beginnen we aan de afdaling richting eindpunt Lukla. Je doet er dagen over om op hoogte te komen, en in één dag daal je vervolgens af naar een groene wereld met watervallen en bossen. Heel raar! De afdaling gaat goed en hoe lager we komen, hoe minder moe ik word. Het wandelen gaat alweer net zo makkelijk als de eerste week. Voor we het weten wacht de laatste wandeldag en lopen we Lukla weer binnen. Na zestien dagen lopen, genieten en afzien. Het was niet altijd makkelijk, maar ik had het niet willen missen. Wat een ervaring! We vieren het die avond met onze gids en drager. Eindelijk mag er bier gedronken worden, wat op hoogte geen goed idee is.

Zaterdag en zondag: terug in Kathmandu na de Mount Everest Base Camp Trek

Het weer is de laatste dagen van onze trekking niet zo goed en ik maak me zorgen over onze vlucht vanuit Lukla. Je kunt hier alleen vliegen als het weer meewerkt. Soms zitten mensen dagen vast in Lukla voordat er weer gevlogen kan worden en dat wil ik echt niet meemaken. Gelukkig zit alles mee en zijn we gisteren keurig volgens planning aangekomen in Kathmandu. Tijd om fatsoenlijk te douchen, de was te laten doen en te eten wat we willen. En natuurlijk om de vele bezienswaardigheden in de Kathmandu Vallei te bekijken!

Meer lezen over de Mount Everest Base Camp Trek in Nepal?

• Ervaringen Mount Everest Base Camp Trek: wat viel mee en wat viel tegen?
• Praktische tips Mount Everest Base Camp Trek
• Welke trekking in Nepal kiezen? Houd hier rekening mee