De zon gaat schuil achter een deken van mist, maar toch ben ik doornat van het zweet. Ik loop al twee uur steil omhoog door de jungle van het Indonesische eiland Flores en ik moet nog anderhalf uur doorklimmen. Maar ondanks het benauwde weer en de inspanningen geniet ik van de groene jungle en de vriendelijke locals die ons tegemoet komen. De trekking naar Wae Rebo, een traditioneel dorp op Flores, is heel bijzonder.
Om eerlijk te zijn: we staan niet te springen om naar Manggarai-dorp Wae Rebo te hiken. We hebben die ochtend al ruim vier uur gereden van Ruteng naar Denge, het startpunt van de wandeling. We weten dat de trek steil naar boven gaat en door de jungle leidt, niet onze favoriete omgeving. Het is heet en bovendien lijkt het in de bergen te regenen. Maar toch willen we Wae Rebo zien. Het is een traditioneel dorp met slechts zeven huizen, zonder telefoon of internet en het is alleen te voet bereikbaar. Bijzonder genoeg om even voor af te zien.
Trekking naar Wae Rebo door de mist
Na de lunch beginnen we samen met onze gids Max in de bloedhitte aan de wandeling. De tocht is onderverdeeld in drie delen, met drie posten om even uit te rusten. Het eerste deel is vrij makkelijk. Nog niet zo steil en hoewel het pad uit losse stenen bestaat, kunnen we redelijk doorlopen. Gelukkig, want dat geeft me de kans om van de omgeving te genieten. ik ben namelijk helemaal vergeten dat ik niet van jungle houd. Wat is dit mooi! Overweldigend groen, hoge bomen, vogels die af en aan vliegen. Flarden mist in de bergen, wolken die door de vallei racen, varens die even hoog zijn als ikzelf, tropische bloemen…het lijkt Jurassic Park wel.
Enthousiaste locals
Ondertussen komen ons regelmatig inwoners van Wae Rebo tegemoet, beladen met loodzware zakken koffiebonen. Koffie is een grote inkomstenbron in Wae Rebo. Zonder uitzondering nemen alle mannen de tijd om hartelijk onze handen te schudden, zich voor te stellen en ons welkom te heten in Wae Rebo. Zonder die zware zakken van hun schouders te halen en met een grote glimlach op hun gezichten.
Glibberig pad naar Wae Rebo
Het tweede stuk van de wandeling is pittig. Het pad is steil en bochtig en vaak glibberig van de modder. De mist ontneemt ons grotendeels het uitzicht op de bossen en de zee in de verte, maar dat maakt de wandeling alleen maar mystieker. Behalve locals komen we niemand tegen en ik heb het gevoel alsof we op weg zijn naar een verloren stad, die wij helemaal alleen gaan ontdekken. Mijn kleren zijn inmiddels doorweekt van het zweet, maar we houden het tempo er goed in. Vanaf post 2 is de trek weer wat makkelijker en we zijn vrij snel bij het punt waar je Wae Rebo kunt zien liggen in de diepte. Helaas zien we niets, want de vallei zit potdicht met mist.
Ceremonie voor de voorouders
Als we na 3,5 uur in Wae Rebo aankomen kunnen we alleen de contouren van de traditionele ronde huizen onderscheiden. “Voordat we iets anders doen, moeten we naar het dorpshoofd”, vertelt onze gids Max. Uit het grootste huis komt een gebogen man, zijn gezicht getekend door rimpels. Hij wenkt ons naar binnen en wijst naar de rieten matten op de grond. We gaan zitten, net als de man, die vrijwel meteen in een soort trance raakt en zacht begint te praten. Max vertaalt: “Hij vertelt de voorouders dat wij deze nacht zijn gasten zijn, dat jullie niets kwaads in de zin hebben met het maken van foto’s en dat we van harte welkom zijn.” We bedanken de man, die met zijn ogen dicht knikt en lopen door de mist over het natte gras naar onze slaapplek. We mogen ons installeren in één van de traditionele huizen.
Dunne rieten matjes: slapen in Wae Rebo
De hoge, ronde huizen in Wae Rebo bestaan uit één grote ruimte waar de bewoners leven en slapen en een kleinere ruimte om te koken. Er zit geen plafond in de kamer, dus je kijkt recht tegen het rieten dak aan. De enkele raampjes zijn klein en dat zorgt ervoor dat je binnen weinig meekrijgt van de buitenwereld. Wij slapen deze nacht met onze gids en twee andere reizigers in de grote ruimte, op de grond op dunne rieten matjes. Net als de locals dat doen. Onze maaltijd bestaan uit rijst, wat kippenpootjes, een gebakken ei en kroepoek. Ook het eten is in Wae Rebo heel eenvoudig.
Koude nacht
De volgende ochtend zijn we vroeg wakker, na een slechte, koude nacht. Katten sluipen door de ruimte, hanen krijsen hun ochtendgroet en locals kletsen luidruchtig met elkaar. Dit soort overnachtingen zijn vooral achteraf leuk, ter plekke is het altijd een beetje moeizaam. Ik hoop intussen dat de mist is opgetrokken en dat we meer dan twintig meter vooruit kunnen kijken.
Terug in de tijd
De mist is nog niet weg, maar het zicht is een stuk beter. In een halve cirkel staan zeven traditionele houten huizen, met in het midden een ceremonieel altaar. Achter de huizen jagen wolken door de groene vallei, terwijl de zon haar best doet om door te breken. Katten, honden en kippen scharrelen langs de huizen en twee oude vrouwtjes zijn druk bezig om koffiebonen te drogen in platte rieten manden. Het lijkt alsof we zijn teruggegaan in de tijd. In Wae Rebo is alles nog zoals het jaren geleden was. Prachtig om daar even deel van uit te maken.
Praktische informatie trekking Wae Rebo
- Je kunt Wae Rebo alleen met een lokale gids bezoeken. Je kunt een gids regelen in Labuan Bajo of bij de guesthouses in het dorp Denge.
- Let op: het kan druk zijn in Wae Rebo. Toen wij er waren, waren er slechts vier reizigers in totaal, waardoor de hele ervaring vrij authentiek voelde. Het aantal bezoekers kan helaas oplopen tot zo’n zestig gasten, wat de ervaring helemaal teniet doet (vermoed ik).
Is de Wae Rebo-trekking zwaar?
De trekking naar Wae Rebo is niet extreem zwaar, maar het is ook niet de makkelijkste tocht. Het is een steile klim, die vooral lastig is als het nat is. Dan wordt het pad flink glad en modderig en dat is niet altijd fijn. Een wandelstok kan dan handig zijn. Neem ook zeker een setje droge kleren mee, want mist, regen en zweet kunnen ervoor zorgen dat je kletsnat aankomt. Even omkleden is dan wel zo prettig.
Meer lezen over Flores?
- De gekleurde kratermeren van Mount Kelimutu
- Waarom ik Flores geweldig vind
- Tussen manta’s en roggen in Komodo National Park
Bijzondere ervaring Karlijn! Het klinkt niet als een comfortabele nacht, maar wel heel interessant om dit mee te maken!
Dat was het zeker! Dit soort nachten zijn achteraf altijd leuk voor het verhaal, maar ter plekke denk ik vaak: waarom doe ik dit 😉 ?
gaaf!! jullie hebben geluk gehad met het kleine aantal andere reizigers denk ik. Want als er serieus in totaal 60 reizigers tegelijk mee mogen… wauw… nou, dat doet het mystieke er omheen wel aardig teniet… 🙁
jullie hebben mooie foto’s gemaakt en petje af voor de wandeling er naar toe!
Dank je Angela, we hebben inderdaad enorm veel geluk gehad! Ik had er niet aan moeten denken, met zestig man op die plek. Dan had ik er waarschijnlijk spijt van gehad, terwijl het nu een superervaring was!
Wauw…wat een geweldige ervaring zeg! Ik ben nog niet op Flores geweest, maar het staat na het lezen van jouw verhalen steeds hoger op m’n bucketlist 🙂
Flores is fantastisch Sigrid! Ik kan het 100% aanraden, ik vond het een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe 🙂
Mooi zeg. Ik mag zo’n dorpen ook graag bezoeken, al kost het een flinke inspannende hike. En dat slapen in zulke omstandigheden.., dat vind ik meestal het enige minpunt 😉
Haha, dat is herkenbaar! Dit zijn echt van die nachten dat je denkt ‘waarom’. En achteraf ben je blij dat je het toch gedaan hebt. Heb je toch weer een mooi verhaal voor thuis 😉
Wauw, wat een ervaring! En de omgeving is prachtig! Jammer van de mist, maar je hebt toch prachtige foto’s!
Wat ik mij wel afvraag.. hoe kunnen daar 60 gasten verblijven!? Dan zou inderdaad heel jammer zijn voor de sfeer. Maar gelukkig hadden jullie dat niet! Prachtig.
Dank je Lonneke! Zestig mensen lijkt mij echt een ramp daar. Ik denk dat ze dan een paar huizen beschikbaar stellen en dat je zij aan zij met wildvreemden in zo’n ruimte ligt. Dan heb je pas echt te klagen over een slechte nacht! En de sfeer, die is waarschijnlijk helemaal weg…
Wat een mooie tocht!
Bizar dat zo’n dorp ineens populair is. Ik heb een aantal trekkings vanuit Bajawah gemaakt en dan sta je echt ineens in dorpen waar maar tien toeristen per jaar komen. Dat je geen goede gids hebt, maar gewoon een local die je ergens vandaag duikelt waarmee je de weg vindt.
Vanuit Bajawa kun je inderdaad schitterende, ongerepte treks maken! Mijn gevoel bij Wae Rebo was nu ook zo: het idee dat je iets gaat bezoeken wat nog onontdekt is. Hadden er zestig toeristen op ons gewacht in het dorp, dan waren we echt niet blij geweest. Altijd jammer als dit soort plekken aan hun eigen succes ten onder gaan…
Wat een bijzondere ervaring en een prachtige omgeving! Heel mysterieus ook met die mist.. En hoe fijn dat zo’n mooie maar pittige hike hiermee beloond wordt.
Hoi Eva, de mist voegde inderdaad iets bijzonders toe! Al was ik wel blij dat het de volgende ochtend beter weer was. Bij aankomst zagen we echt geen hand voor ogen, gelukkig dat het ‘s ochtends een beetje openwaaide 🙂 Toen konden we onze beloning in volle glorie zien liggen!