Jaren geleden waren we op Gili Air, een week relaxen na acht maanden intensief reizen. Vanaf het strand hadden we uitzicht op de Rinjani vulkaan op Lombok, die hoog en grillig boven de horizon uittorende. Een week lang dacht ik: nu is niet het moment, maar ooit ga ik hem beklimmen. En dat is inmiddels gelukt. Dit is mijn verslag van de beklimming van de Rinjani.
In 2018 werd Lombok geraakt door verschillende zware aardbevingen. Het gebied rond de Rinjani-vulkaan liep grote schade op en ook de paden op de vulkaan raakten zwaar beschadigd. Bijna een jaar was de klim naar boven dicht, maar in juni 2019 werden de paden naar de kraterrand weer geopend. De top van de Rinjani was toen nog gesloten (maar is inmiddels weer open), maar de kraterrand is wel bereikbaar vanuit Senaru en Sembalun. Wij kiezen voor de tweedaagse trekking vanuit Senaru. Deze tocht is wat zwaarder dan de Sembalun-route, maar het uitzicht op de vulkaankrater schijnt hier het mooist te zijn. Bovendien loop je het grootste deel van de trekking door een prachtig bos, een stuk aangenamer in de Indonesische hitte dan de open vlaktes van de Sembalun-route.
Lees hier mijn praktische tips voor de beklimming van de Rinjani
Beklimming Rinjani vulkaan Lombok: starten vanuit Senaru
Een dag voor de trekking start, reizen we naar Senaru. De schade die de aardbevingen hebben aangericht is nog goed te zien. Er wordt wel volop gebouwd en sommige dorpen zien er weer vrij goed uit. Senaru zelf is ook nog in opbouw. We slapen in hotel Pondok Senaru, dat een deel van haar kamers weer heeft geopend. Het uitzicht vanuit de hoteltuin is prachtig: de Rinjani ligt er onbewolkt bij, watervallen storten naar beneden in de groene jungle en we kijken uit over knalgroene rijstterrassen. Dat belooft wat voor de volgende dag!
Pittige start beklimming Rinjani vulkaan
De beklimming van de Rinjani staat bekend als zwaar. Vanuit Senaru klim je in één dag maar liefst 2000 meter: van 600 meter naar de zo’n 2600 meter hoge kraterrand, over een lengte van bijna 12 kilometer. Het is voor je gevoel alleen maar omhoog en de volgende dag moet je natuurlijk ook weer naar beneden. Onze gids Pam komt ons om acht uur ophalen. We hebben elk het hoognodige in een dagrugzak gepakt, onze twee dragers zorgen voor de tent, andere kampeerspullen en het eten. We rijden eerst een klein stukje omhoog naar het startpunt en dan begint de wandeling. Het eerste stuk is meteen pittig: steil omhoog naar het registratiepunt en de entreepoort naar de Rinjani. Tegen de tijd dat we daar aankomen zijn we al doornat van het zweet en dan moet de echte wandeling nog beginnen.
Oudste klimmers van de dag
Het registeren is even slikken, want we blijken vrijwel de oudste trekkers van de dag te zijn. Er is nog een andere man van 41 en verder is elke trekker ergens in de twintig. Het tempo zit er dan ook goed in met het wandelen, maar wij proberen het rustig aan te doen. Ik ben niet echt een goede klimmer en ik wil op mijn eigen tempo de top halen.
Trekking Rinjani: klimmen van Pos naar Pos
De beklimming van de Rinjani heeft verschillende algemene rustpunten: het registratiepunt, Pos 1, Pos 2 en Pos 3. Dat is fijn, want zo kan ik me steeds op de volgende Pos focussen. Dat houdt het haalbaar. Het eerste stuk gaat prima. We lopen door dichte jungle met sprookjesachtige bomen en het klimmen is goed te doen. Een pauze bij Pos 1 en dan kunnen we verder naar Pos 2, waar we gaan lunchen. Dit stuk vind ik lastig. Het is steil, met veel glad, los zand waar je weinig grip op hebt. Tegen de tijd dat we bij Pos 2 zijn, zijn we stoffig en bezweet en kunnen we wel wat te eten gebruiken. De lunch is gelukkig goed: een groot bord met nasi goreng, ei en kroepoek. Lekker!
Beklimming Rinjani vulkaan Lombok: tempo komt er niet in
Tussen Pos 2 en Pos 3 is het terrein wat beter en lopen we langzaam het bos uit. De wolken jagen langs de bergen om ons heen en zorgen ervoor dat het landschap razendsnel verandert. Soms zien we een glimp van de kraterrand, die een paar seconden later weer verdwenen is in de mist. We rusten uit bij Pos 3 en daar begint een loodzwaar stuk. We lopen omhoog door los zand en hier voel ik dat ik het echt zwaar krijg. Ik sjok vooruit en krijg het tempo er maar niet in. De kilometers omhoog beginnen te tellen en ik ben blij als we het steile, zandigere stuk door zijn. Vanaf dat punt zien we de laatste horde tot de krater: een steile muur van grote rotsblokken waar we tegenop mogen klauteren. Nog even doorzetten en dan zijn we er.
Kamperen op de kraterrand Rinjani Lombok
Het klauterwerk gaat relatief goed en eenmaal boven moeten we nog klein stukje over de flank van de Rinjani lopen om het beroemde uitzicht over de vulkaankrater te bewonderen. En dat maakt de hele tocht van zeven uur helemaal de moeite waard. Links van ons zien we de grillige top van de ruige Rinjani, onder ons ligt een knalblauw kratermeer en in het midden ligt de actieve, rokende Barujari-vulkaan. Wat ontzettend gaaf! De blikjes Cola die gids Pam tevoorschijn haalt als verrassing gaan er goed in, heerlijk na zo’n hele dag klimmen. Na heel wat foto’s lopen we door naar onze kampeerplek. Op de Rinjani geldt ‘wie het eerst komt, die het eerst maalt’ en onze dragers hebben één van de beste kampeerplekken van de hele berg gescoord. Ons tentje staat op het randje van de krater en heeft een perfect uitzicht. Ons bord nasi eten we met uitzicht op Mount Agung op Bali, die zwart afsteekt tegen de knaloranje zonsondergang. Veel mooier wordt het niet.
Koude nacht op de vulkaan
De nacht is natuurlijk wat minder fijn, want zodra de zon ondergaat wordt het flink koud. Slapen op een dun matrasje in een tentje is nooit een recept voor een goede nachtrust, maar veel maakt het niet uit. Als we de volgende morgen uit bed kruipen, zien we meteen weer dat schitterende uitzicht, plus prachtige zonsopkomst die het hele landschap in vuur en vlam zet. Prima wakker worden!
Beklimming Rinjani vulkaan: naar beneden is zwaarder dan omhoog
Na het ontbijt wacht de terugtocht. Nu denk je misschien: lekker naar beneden, hoe moeilijk kan het zijn. Maar ik vind de weg naar beneden misschien wel zwaarder dan omhoog. Het is zo steil en zo stoffig en een continue aanslag op je bovenbenen en knieën. Veel trekkers kiezen ervoor om zo snel mogelijk naar beneden te rennen. Allemaal leuk, maar daardoor stuiven de stofwolken de lucht in en wordt het lopen superirritant omdat iedereen steeds wil passeren. Ik ben dan ook blij als al die renners voorbij zijn. De afdaling wordt voor mij een redelijke uitputtingsslag. De lunch bij Pos 1 komt net op tijd, want ik ben behoorlijk kapot. Het laatste stuk tot Senaru is weer te doen, maar toch: ik ben blij als ik de laatste meters heb afgelegd en ik in de auto naar Senggi kan stappen. Vies, stoffig en bezweet, maar toch. Het zit erop en het was fantastisch. En dat afzien ben ik zo* weer vergeten.
*Denk ik. In werkelijkheid hebben Ward en ik allebei nog vijf (!) dagen verschrikkelijke spierpijn. Een stoepje afstappen is al teveel en over ’s ochtends uit bed stappen zullen we het helemaal maar niet hebben. No pain, no gain!
Beklimming Rinjani met Better Places
Ik beklom de Rinjani op uitnodiging van duurzame reisorganisatie Better Places. Bij Better Places kun je je Indonesië-reis helemaal op maat laten samenstellen door een lokale reisspecialist, die het land door en door kent. Zo weet je zeker dat je een unieke reis maakt die echt bij je past, met volop aandacht voor ontmoetingen met locals en duurzaam reizen.
Meer lezen over Indonesië?
- Wat te doen in Kuta, Lombok? Van stranden tot surfen
- Waarom ik Nusa Penida bij Bali een tegenvaller vond
- Tips Nusa Lembongan: dit moet je weten over het kleine zusje van Bali
- Doen in Berastagi op Sumatra: van de Sibayak-vulkaan tot de kleurrijke markten
- Doen op Sumatra: bezoek Lake Toba en het eiland Samosir
Wauw, gave hike! Je hebt je grenzen echt verlegd deze reis, petje af hoor. ??
Haha, eigenlijk wel he? En dat voor de meest onsportieve persoon van Nederland 😉
Jeej, wat een gave ervaring Karlijn! Stoer dat je het gewoon gedaan hebt. Ik wandel graag met stokken, vooral voor het afdalen ideaal om mijn knieën wat extra steun te geven!
Klopt, ik vind het een stok ook fijn! Deze trek was ‘ie echt onmisbaar 🙂
Super goed gedaan hoor Karlijn! Al heb je natuurlijk inmiddels Nepal erop zitten, wat weer een hele andere ervaring is ;p Ik vond (wandel-) stokken vroeger altijd kneuzig eruitzien, maar voor het dalen kan het soms ontzettend fijn zijn. Vooral als je snel last van je knieën hebt. En na al die hike-ervaring inmiddels zul je niet snel meer spierpijn hebben als je dit soort hikes gaat doen haha ;p
Haha! Ik heb in Nepal geen dag spierpijn gehad, maar als ik de Rinjani nog een keer zou moeten afdalen, zou ik vast weer spierpijn hebben! Ward heeft dat ook nooit, maar die kon ook niet op of neer 😉 Echt een aanslag op je spieren, die afdaling. En die stokken: helemaal mee eens! Heb ze nooit gebruikt tot deze reis, maar zowel op de Rinjani als in Nepal vond ik een wandelstok op lastige stukken ideaal!
Wat een prachtige foto’s zeg! Het klinkt niet als een makkelijke wandeling, maar volgens mij is het wel echt de moeite waard! Dan maar een paar daagjes iets minder prettig lopen 🙂