Ben je op zoek naar iets bizars, dan hoef je in Japan nooit lang te zoeken. Je loopt binnen bij een maid café, je laat gephotoshopte pasfoto’s van jezelf maken of je vermaakt je uren in enorme speelhallen. Sinds een paar jaar is er ook een nieuwe vorm van entertainment: de owl cafés. Deze cafés schieten vooral in Tokyo als paddenstoelen uit de grond. We waren nieuwsgierig naar de opzet van zo’n café en namen daarom een kijkje. Achteraf hadden we dat beter niet kunnen doen.
In Japanse stadsappartementen is er weinig ruimte voor huisdieren. Maar Japanners zijn dol op alles wat knuffelbaar is en de vele cat cafés spelen hier slim op in. In een kattencafé kun je zoveel katten knuffelen als je maar wilt, terwijl je rustig een drankje drinkt. Maar Japan zou Japan niet zijn als er niet iets gekkers was bedacht: naast katten- en konijnencafés zijn er nu ook owl cafés, waar bezoekers een uur de tijd krijgen om uilen op hun arm te houden en ze te aaien.
Owl cafe Tokyo
Op de vijfde verdieping van een flat in Akihabara in Tokyo zit café Owl no Mori. Zodra je de lift uitstapt, sta je in een soort donkere jungle en komen vogelgeluiden je tegemoet. Hier en daar zie je al een uil zitten. Bij Owl no Mori hoef je niet van tevoren te reserveren (dat moet bij sommige andere cafés wel), maar het aantal plaatsen per uur is wel beperkt. We hoeven maar even te wachten en dan mogen we naar binnen. Je betaalt voor een uur 890 yen, inclusief frisdrank.
Baby-uiltjes
Het bezoek begint met een uitleg. Wat mag je wel doen, wat niet en hoe moet je de uilen benaderen? We moeten zelfs even oefenen met een knuffeluil. En dan mogen we naar binnen. In een kleine, donkere ruimte vol planten zitten zo’n twaalf uilen. Baby-uiltjes met enorme ogen, reusachtige uilen waar ik niet bij in de buurt durf te komen en verschillende andere uilensoorten. We lopen rond, aaien af en toe een uil en dan zet een medewerkster een baby-uiltje op Ward z’n arm. Toch apart, want wanneer krijg je de kans om een uil van zo dichtbij te bewonderen?
Tamme uilen
De uilen van Owl no Mori zijn allemaal tam en door mensen grootgebracht. Elke week krijgen alle uilen een medische keuring, om te checken of hun fysieke en mentale gesteldheid nog in orde is. Is er iets van twijfel, dan worden ze uit de roulatie gehaald om te herstellen. Ondanks dat vinden we het uilencafé toch niet goed voelen. De uilen lijken rustig, de sfeer in het café is kalm en de medewerkers zijn erg lief, maar toch: uilen zijn roofvogels die ’s nachts leven en ik kan me niet voorstellen dat ze het leven in een café in hartje Tokyo fijn vinden. Na ons bezoek vragen we ons af of we überhaupt wel hadden moeten gaan, ook al was het uit nieuwsgierigheid. Dieren horen in het wild te leven en met een bezoek aan zo’n café blijf je dit soort praktijken ondersteunen. Kortom: sla dit maar over en ga één van de vele andere bezienswaardigheden in Japan bezoeken.
Ahh, ik snap het hoge schattigheidsgehalte maar toch. Het is niet natuurlijk. Snap dat je nieuwsgierig was. Ik heb mij wel vaker verbaasd hoe Aziaten met dieren omgaan. Wel mooie foto’s! 🙂
Hoi Linda, dieren en Aziaten is inderdaad vaak een mindere combinatie! Achteraf vond ik ons bezoek aan de uilen ook niet het meest handige, maar de nieuwsgierigheid won deze keer…
Dit is ook niet meer mijn idee van in contact komen met de natuur. Wat als zo’n vogel het ineens in z’n kop krijgt en wild wordt? Volgens mij zijn dit niet bepaald lieve dieren als je er ruzie mee krijgt.
Van katten en honden begrijp ik het nog enigszins, die zijn zo gefokt en getemd dat de rassen tegenwoordig niet eens meer zelf zouden kunnen overleven als ze los gelaten worden. Deze dieren waarschijnlijk wel…
Net als tijgers aaien zou ik dit echt nooit doen, dit gaat me echt een stap te ver.
Hoi Puck, ik snap je reactie helemaal! Honden en katten zijn andere koek dan uilen. Achteraf gezien hadden we beter niet kunnen gaan. En over een uil die wild wordt: daar was ik ook bang voor. Het blijven roofdieren…
Net als op een olifant zitten of met dolfijnen in gevangenschap zwemmen zou ik ook dit niet doen. Lijkt me niet bepaald de bedoeling van een uilen-leven.
Lijkt mij ook niet Sabine! Achteraf gezien hadden we dit beter over kunnen slaan…
Wat bizar dit! Ik ken verder de achtergrond niet maar ik deel wel je mening en gevoel; is dit wel goed voor zulke dieren…
Wij vonden het inderdaad ook bizar! Waarschijnlijk is dit zo’n activiteit die je beter niet kunt ondernemen…
Ik vind dit echt niet kunnen. Hoe goed ze ook voor de dieren zorgen, het zijn zoals je zegt roofdieren en leven s’ nachts. Ik vraag me ook af of ze hier speciaal voor gefokt worden en wat de volgende stap is, want het moet natuurlijk steeds gekker. Een panda café? Natuurlijk is het te gek om de uilen van zo dichtbij te kunnen zien. Het zijn prachtige dieren!
Hoi Sigrid, ik ben het met je eens hoor! Leuk om de uilen te kunnen bewonderen, maar een café is daarvoor echt niet de juiste setting. En ik denk dat het inderdaad steeds gekker wordt 🙁
Ik kan jullie verwarring goed begrijpen. Ik krijg hier namelijk een beetje een “Tiger Temple gevoel” bij. Dat leek ons destijds ook een bezoek waard, tot we er waren…
Of met dolfijnen zwemmen in een bassin, iets wat ik veel Mexico-gangers altijd probeer uit te leggen, waarna veel van hun net doen alsof ze me niet horen…
Hoi Robert, ik denk dat de Tiger Temple er inderdaad wel iets van wegheeft. Ik ben er zelf nooit geweest, maar het lijkt me ook niks. Net als met dolfijnen zwemmen in een bassin! Wij hebben met wilde dolfijnen gezwommen in Nieuw-Zeeland, op open zee en alleen als de dolfijnen zelf naar ons toekwamen. Vond ik toch een stuk beter. Maar soms lijken activiteiten op reis je superleuk, tot je er bent. En dan denk je achteraf: had ik die uilen maar met rust gelaten 🙁 .
De Tiger Temple kenden we van National Geographic Channel, waar het enkel een goede bedoeling van de hoofd monnik leek. Djeez.., wat was dat een circus..
Ik had net een concept voor een “verantwoord” reizen blog klaar, die hier goed bij aansluit 😉
Ah, ik ben benieuwd naar je blog! Je zou toch denken dat National Geographic door die ‘goede bedoelingen’ heen zou kunnen kijken…
Mmm… hoe zijn de mensen aan de uilen gekomen? Zijn het uilen die alleen en zonder moeder gevonden zijn en opgevangen zijn?
Dan vind ik het goed dat er voor ze gezorgd wordt en dat ze opgevangen worden. Maar ook in dat geval denk ik niet dat ze in zo’n omgeving zouden moeten zitten om mensen te vermaken.
Zoals je zegt: het blijven toch roofvogels en nachtdieren.
Hoi Yvonne, helemaal mee eens! Ik weet alleen niet precies hoe de uilen gevonden worden. Ze worden door mensen opgevoed, maar ik denk niet dat het een soort opvang van verwaarloosde uilen is ofzo. Ik heb geprobeerd het via internet te vinden, maar ik ben er niet achtergekomen…