Wandelen in Kirgizië is geweldig en het land is ideaal om een meerdaagse trekking te maken. De hoge bergen, de knalblauwe meren en de groene valleien: het is niet voor niets dat Kirgizië het Zwitserland van Centraal-Azië wordt genoemd. Wij kozen voor de vierdaagse trek naar het bergmeer Ala-Kul in het Tien Shan-gebergte, wat een behoorlijk pittige, maar prachtige onderneming bleek.
We hebben eerder meerdaagse hikes gedaan. Zo liepen we de W van natuurpark Torres del Paine in Chili en wandelden we in zes dagen een deel van het Annapurna Circuit in Nepal. Vooral de eerste trekking vonden we zwaar, maar de prachtige landschappen waren een schitterende beloning. Toen ik de foto’s zag van de vierdaagse wandeling naar het meer Ala-Kul in Kirgizië, besloot ik deze trek op te nemen in onze reisplanning. Het zag er fantastisch uit. Achteraf had ik misschien beter wat minder plaatjes kunnen kijken en wat meer kunnen lezen over de zwaarte van de trek. Want we hebben af en toe flink afgezien. Daarom volgt nu een eerlijk verslag van onze vierdaagse trek in het Terskey Ala-Too-gebergte rond Karakol.
Wandelen in Kirgizië
Dag 1: met frisse tegenzin aan de wandel
Om eerlijk te zijn hebben we gemengde gevoelens bij de trekking. We hebben nog niet veel wandelkilometers in de benen deze reis en vier dagen wandelen is best veel. Toch pakken we een rugzak in met de hoognodige spullen en stappen we in een antieke Russische bus die ons naar het startpunt van de trek brengt. Tenminste, dat is de bedoeling. Maar het blijkt nogal moeilijk om ons team van gids, kok en dragers compleet te krijgen en we vertrekken anderhalf uur later dan gepland. Dragers zijn voor ons trouwens echt nodig, want we moeten al het eten en kampeerspullen meenemen. Die krijgen we zelf nooit de bergen opgesleept.
Wandelen in Kirgizië: lopen langs een woeste rivier
Om half elf kunnen we eindelijk gaan wandelen, vanaf het startpunt in de Karakol Vallei. We lopen vandaag naar het Karakol Basecamp en dat blijkt gelukkig niet al te moeilijk. De groene vallei is bezaaid met hoge dennenbomen, we wandelen langs een woeste rivier en ik geniet van de felgekleurde bloemen langs de weg. Langzaam komen ook de eerste besneeuwde bergpieken in beeld. Al rond een uur of drie komen we aan op onze prachtig gelegen kampeerplek, in een vallei met een waterval met ijskoud water. Heerlijk om je even op te frissen, want douches of andere voorzieningen zijn er niet. We zetten ons tentje op en ’s avonds eten we goedgevulde soep. Natuurlijk slapen we niet best, op onze dunne matjes in een krappe tent, maar we hadden ook niet anders verwacht.
Dag 2: trekking Kirgizië: een zware tocht naar het meer Ala-Kul
Als we wakker worden blijken twee van onze drie dragers verdwenen. Niemand weet waar ze zijn. Waarschijnlijk bij een ander kamp, om te drinken met hun vrienden. Het plan was om voor half negen te vertrekken, omdat we een extreem zware dag voor de boeg hebben. Om negen uur komt drager twee opdagen, maar nummer drie zien we in de verte pas opdoemen als we al zijn gestart met wandelen. We hebben onze eigen rugzak en matjes al op onze rug en de drager wordt naar huis gestuurd. We hebben sowieso al weinig vertrouwen in deze jongens (ze doen verdacht met ‘sigaretten’, onze gids moet niets van hen hebben en ze maken over het algemeen een slechte indruk) en we hebben geen zin in extra gedoe. Maar het is natuurlijk totaal geen fijne situatie. Toch lopen we door.
Foto linksboven: aan de linkerkant zie je een kronkeltje in de berg. Dat is het pad omhoog.
Zware dag tijdens het wandelen in Kirgizië
Onze gids had ons al gewaarschuwd dat vandaag een zware wandeldag zou worden. We moeten ruim 1100 meter stijgen, naar 3500 meter, en het pad gaat acht uur lang steil omhoog. Vlakkere stukken zijn er eigenlijk niet en de ondergrond is een drama. Kleine stenen, los zand, grote keien, water…we komen van alles tegen en niets loopt fijn. Ik ben een redelijke wandelaar, maar een slechte klimmer. Deze dag is dan ook enorm afzien. Natuurlijk zijn de uitzichten over de groene vallei wel spectaculair. We lopen langs enorme watervallen, hoge bergen en witte pieken. Ergens achter die bergen moet het meer Ala-Kul liggen en dat wil ik per se zien. Maar af en toe twijfel ik oprecht of ik het wel ga halen.
Ruige bergen in Kirgizië
We lunchen laat, ergens bij een waterval. Achter die waterval ligt het meer en we kijken omhoog naar een smal, kronkelend pad dat bijna verticaal de berg op lijkt te leiden. Van een afstand zien we al dat het weer losse steentjes zijn, die het klimmen extra moeilijk maken. Hoe ga ik dat doen? Het losse gravel gaat over in enorme keien en op handen en voeten klim ik naar de bergtop. Na wat uren lijken, kijk ik eindelijk over de rand en daar ligt het: het knalblauwe Ala-Kul meer, omringd door ruige bergen. Prachtig, maar in de verte begint het te onweren en onze kok wil per se nog een berg over, omdat daarachter een betere kampeerplek ligt. Het is vijf uur, we lopen al sinds half tien en nu moeten we nog een uur klimmen? Toch gaan we akkoord en met een laatste krachtsinspanning bereiken we de top. Helemaal kapot zetten we onze tentjes op aan de rand van het meer (de onweersbui trekt gelukkig over). Wat een ellende ook eigenlijk, zo’n trekking.
Dag 3: een levensgevaarlijke afdaling
Maar toch: het is mooi wakker worden aan het Ala-Kul-meer. Als ik ons tentje openrits, zie ik hoe de donkere bergen weerspiegelen in het vlakke, helderblauwe water. Zenuwachtig kijk ik naar de bergpas verderop, waar weer zo’n ellendig glad, kronkelend pad overheen loopt. Ik weet al dat we via dat pad naar de top moeten, op bijna 4000 meter hoogte. Als we beginnen te lopen, zijn mijn benen nog pap en wederom ben ik bang dat ik het niet ga halen. Het pad bestaat weer uit losse gravel en voetje voor voetje lopen we naar boven. Af en toe stoppen we wel om foto’s te maken, want echt: het uitzicht is al dat afzien meer dan waard. Dat blauwe water, de gletsjers en de hoge, ruige bergen…geweldig. Hoe hoger we komen, hoe meer besneeuwde bergtoppen er aan de horizon verschijnen. Als ik eenmaal boven ben, ben ik dolgelukkig. We hebben het hoogste punt bereikt!
Afgrond: waar is het pad?
Maar na die blijdschap slaat de angst me om het hart. Want waar, waar is in hemelsnaam het pad naar beneden? We zien alleen een gravelpad dat loodrecht naar beneden loopt. Veel te gevaarlijk. Dat vindt onze gids ook, en we nemen een ander pad. Of pad…het is een smal spoor van los zand, met aan de ene kant een berg (ook met losse steentjes) en aan de andere kant een afgrond van honderden meters. Als je daar naar beneden stort, is het aardig klaar met je. Onze gids kijkt bezorgd en vraagt ons te gaan zitten. De kok gaat een touw regelen bij de gids van een andere groep, anders durven ze ons niet naar beneden te laten gaan.
*Opmerking: wij liepen deze trekking acht jaar geleden. Inmiddels komen er meer reizigers naar Kirgizië en het kan goed zijn dat dit pad nu een stuk beter is.
Aanval van hoogtevrees
Met de kok voorop en de gids achter ons, beginnen we –met ons gezicht naar de berg- aan de afdaling. Wij moeten ons vasthouden aan het touw dat tussen onze begeleiders gespannen staat en echt: dat voelt totaal niet veilig. Zeker niet met die zware rugzakken, die we natuurlijk zelf dragen. Ik probeer mijn paniek te bedwingen, maar in gedachten zie ik de krantenberichten al: ‘Nederlands stel valt in ravijn in Kirgizië’. We glijden stap voor stap naar beneden, terwijl we proberen niet omlaag te kijken. Op een extreem glibberig stuk krijgt Ward een aanval van hoogtevrees. Hij hangt zwetend tegen de berg aan, terwijl zijn benen onbedwingbaar trillen. Wat een ellende weer! Maar we moeten door, hoe langzaam ook. Ik weet niet hoe lang we erover gedaan hebben om af te dalen. Maar als het moment komt dat we zonder touw verder kunnen (en zo’n beetje skiënd door het losse zand het pad afgaan), kan ik wel huilen van opluchting. Levensgevaarlijk dit.
Donkere wolken
Vanaf dat moment lopen we voornamelijk bergaf. We lopen redelijk door, maar tijdens de lunch pakken donkere wolken zich samen. Net als een kudde van honderden schapen en koeien, die ons omsingelen terwijl we onze broodjes kaas eten. “I think rain in 20 minutes”, zegt onze gids vrolijk. En ja hoor, het duurt niet lang voordat het giet. Inclusief onweer, wat ik haat. We rennen bijna door de vallei, met volle bepakking en natte kleren. Gelukkig kunnen we even schuilen in de tent van een paar schaapsherders en daarna blijft het droog. Tenminste, dat denken we. Tot we opeens voor een wilde rivier staan, zonder plek om op een normale manier over te steken. Geen enkele route is geschikt, maar we moeten via gladde stenen naar de overkant. Dat lukt uiteindelijk, maar wel met twee compleet doorweekte schoenen. Alles sopt, en we hebben nog zeker twee uur lopen te gaan. Na negen uur afzien, om half zes, bereiken we de camping in Altyn-Arashan. Net voor een nieuwe bui losbarst, hebben we ons tentje opgezet. Bewegen kunnen we niet meer. Wat een dag.
Wandelen in Kirgizië
Dag 4: in recordtempo teruglopen naar Karakol
Wederom slapen we slecht, maar wat maakt het uit: na vandaag zit de trekking erop. We eten de laatste restjes oud brood, rollen de tent op en vertrekken. We moeten nog zo’n vijftien kilometer vandaag, tot de plek waar onze Russische bus staat te wachten. Die kilometers leggen we in recordtempo af. De uitzichten zijn nog steeds mooi, groen en dennenrijk, maar we willen vooral terug naar Karakol, douchen en uitgebreid eten. Helemaal gebroken komen we aan en die nacht slapen we twaalf uur aan één stuk door. Een prachtige hike, maar een beetje training vooraf kan zeker geen kwaad.
Tips voor de trekking naar Ala-Kul
- Wij boekten onze trek in Nederland, bij Dim Sum-reizen. Ik wilde niet zelf alle kampeerspullen en etenswaren dragen en een gids in de bergen van Kirgizië vond ik een fijn idee. Wij maakten deze reis bovendien acht jaar geleden, toen Kirgizië nog minder werd bezocht dan nu. We wisten niet of we veel andere wandelaars tegen zouden komen.
- Als je liever zonder gids loopt, dan is dat ook mogelijk. Bereid je wel goed voor, vraag advies bij de trekkingbureaus in Karakol en doe het niet als je geen wandelervaring in de bergen hebt. Ga ook zeker niet alleen, maar loop altijd met minimaal twee mensen.
- Het weer in het Tien Shan-gebergte verandert razendsnel. Dat is altijd zo in de bergen en je moet echt met alle weersomstandigheden rekening houden.
- De beste reistijd voor deze trek is juli tot begin september. Daarvoor en daarna kan sneeuw het pad blokkeren.
- Je kunt deze trekking in theorie ook in drie dagen doen, maar dan moet je wel echt heel fit zijn. Voor mij was het in elk geval geen optie geweest.
- Neem wandelstokken mee! Als we stokken hadden gehad, was die onmogelijke afdaling een stuk makkelijker verlopen.
- Wil je weten wat je allemaal mee moet nemen op een meerdaagse trekking? Dit is mijn complete paklijst.
Gaan zomer 2024 naar Kirgizië met o.a. Karakol waar we een 2-daagse hike willen doen.
Heb je geen reisverhaal van jullie complete reis in Kirgizië ?
Hoi Hans, sorry, dat verhaal heb ik helaas nooit gemaakt! Moet ik toch nog eens doen, want Kirzigië is een topbestemming 🙂
Wauww, wat onwijs knap van jullie! Wat een pittige tocht, en enggggg! Maar je foto’s zijn prachtig. Het Ala-Kul meer is wel ontzettend de moeite waard. Ik twijfel of ik een meerdaagse trekking aan kan. Mijn lijf is niet zo heel stabiel. Ik denk dat ik het vooralsnog liever bij tochten van 20 kilometer per dag hou. Ook al een uitdaging 😉
Nou, 20 kilometer per dag is ook zeker niet niks! Ook een hele prestatie 🙂 Hoewel ik meerdaagse trekkings op zich heerlijk vind, gaat mijn voorkeur ook uit naar flinke dagwandelingen. ‘s Avonds slapen in een gewoon bed en goed eten is me heel wat waard!
Oh my wat een drama. Zou echt niets voor mij zijn, heb hoogtevrees, ben onhandig en een waanzinnig slechte klimmer. Maar ik vrees dat ik in mijn reisenthousiasme toch naar boven zou gaan, en half overleden weer terug zou komen. Hulde dat jullie het hebben overleefd ;)!
Haha! Het was eigenlijk ook niets voor mij 🙂 Ik ben nog altijd blij dat we het overleefd hebben!
Dit is wel een geweldige trekking, maar ik ben het met je eens (zeg ik vanaf de luie stoel) dat echt wel erg zwaar lijkt. Ook wij wandelen veel maar tijdens een pittige wandeling in het Monte Baldo massief (Gardameer) moest ik ook mijn meerdere erkennen. We hebben hem afgemaakt, maar op de terugweg ben ik tot twee keer toe uitgegleden in het grint/gravel waarbij ik de laatse keer flink op mijn armen viel toen ik mij probeerde op te vangen. De tranen stonden hoog moet ik bekennen en ik was dolgelukkig toen we de allerlaatste lift naar beneden konden nemen ipv nog een ruim uur af te moeten dalen. Wel heel erg mooi dus, maar ik snap precies wat je bedoelt!
Wat maak je toch een prachtige reis Karlijn! Bali is ook heerlijk! Zeker een keer met de brommer het noorden verkennen. Blijf genieten.
Die trekking klinkt ook enorm zwaar, wat een ellende! Kan me voorstellen dat het huilen je dan nader staat dan het lachen…We verheugen ons enorm op Bali! We zijn er al een paar keer geweest, maar kunnen er geen genoeg van krijgen. Bedankt voor je tip 🙂 !
Ik zat het verhaal vol spanning te lezen… Snap dat je die krantenkoppen al voor je zag! Ik weet niet 100% of ik het er voor over zou hebben… Ik ben vorig jaar hurkend van een gladde berg vol met rijstvelden in Laos gegleden (er was totaal geen grip), waarbij ik mijn hand open haalde aan een cactusplant (ofcourse) en mijn hele lichaam en gezicht onder de krassen, blauwe plekken en vegen zat. Maar dat klinkt nog super safe in vergelijking met deze hike :’) Respect dat jullie toch hebben doorgezet!
Ai, wandelen in gladde rijstvelden is ook geen hobby van mij. Ik zie me nog door de modder rollen in Vietnam…je hebt inderdaad totaal geen grip meer en je gaat meteen echt hard onderuit. Balen zeg, dat je zo gevallen bent 🙁 Wat doen we onszelf toch aan, met al dat gehike!
Jeetje Karlijn, wat een avontuur! Wat moesten jullie blij zijn om weer heelhuids beneden te staan, pfoe. Maar jullie mogen ontzettend trots op jezelf zijn! Stiekem moest ik wel een beetje lachen om de krantenkop die je al voor je zag; ik ben zelf ook zo goed in dat soort dingen bedenken in benarde situaties 😛
Haha! Fijne, constructieve gedachten zijn dat ook. Daar heb je echt iets aan op dat moment 😉 Maar we zijn inderdaad best trots op onszelf, al weet ik niet of we het nog eens zouden doen…
Knap dat jullie het volgehouden hebben! Klinkt als een barre ontbering… lijkt me supergaaf om al die mooie uitzichten te zien en natuurlijk het felblauwe meer, maar of ik er vier dagen voor wil afzien? Dat weet ik nog niet… Hoop in ieder geval ook Kirgizië te bezoeken op mijn wereldreis dus ik volg je mooie verhalen op de voet!
Hoi Leonie, ik heb even op je site gekeken en wat een gave wereldreis heb je gepland! Dat wordt echt een briljante reis 🙂 Wat betreft de trekking: het is inderdaad de vraag of daar zo voor moet willen afzien. Qua meren en besneeuwde bergen heeft Centraal-Azie nog veel meer te bieden, dus aan mooie uitzichten sowieso geen gebrek! Gaaf dat je ook naar Centraal-Azie wilt gaan op je reis 🙂
Sjee wat een verhaal Karlijn! Het ziet er prachtig en spectaculair uit, maar nee dank u… Hahaha… Ik vind een meerdaagse trekking prima, hebben we ook een aantal keren gedaan maar niet zo zwaar als ik dit. Ik denk dat ik huilend op een steentje zou zijn gaan zitten en niet meer verder was gegaan. Helicopter to the rescue? 🙂 Maar jullie hebben het toch maar mooi gedaan en zijn heelhuids aangekomen!
Hoi Simone, de neiging om huilend op een steentje te gaan zitten was er bij mij ook wel een paar keer 😉 Maar ja, je hebt weinig keus: doorzwoegen maar! Ik ben blij dat we heelhuids zijn aangekomen en de volgende keer ga ik me wat beter inlezen 🙂
Woooooow wat een mooie foto’s! En wat een heftig verhaal. Ik hou wel van stukken wandelen, ook trekkings, maar meerdere dagen is niet zo voor mij weggelegd. Dit klinkt ook echt zo zwaar en eng! Denk niet dat ik dit zou aandurven haha. Wel een heel gaaf verhaal nu heb je.
Hoi Kim, het is inderdaad een mooi verhaal (nu het goed is afgelopen tenminste 😉 Ik denk dat wij het voorlopig ook gewoon bij dagwandelingen houden, waarbij je ‘s avonds weer lekker in je hotel zit. Zo zwaar als dit hoeft van mij niet meer!
Wow dit is wel heel erg extreem. Ik houd heel erg van camperen en bergwandelen maar dit lijkt soms wel bergbeklimmen. Maar het levert een supergoed geschreven blog op die leest als een pageturner, zo’n boek dat je om 1 uur ‘s nachts nog steeds niet weg kunt leggen. De foto’s zijn weer geweldig maar dit keer is de geschreven tekst de winnaar ? Kan me die hoogtevrees ook bijna levendig voorstellen als je aan zo’n touwtje naast een afgrond hangt. Dapper hoor!!
Hoi Wandelgek, de tweede en derde dag leek het inderdaad wel een bergbeklimmersexpeditie! En bedankt voor het compliment, leuk om te horen dat je de blog lekker weg vond lezen 🙂
Wat een prachtige foto’s! En wat stoer dat jullie deze hike hebben gedaan. Klinkt heel pittig.
Meerdaagse hikes lijken mij super vet, maar zou wel voor iets minder heftigs gaan dan jullie hike. Wel echt super vet!
Hoi Linda, we gaan zelf voortaan ook voor iets minder heftigs hoor! Een beetje afzien is leuk, maar dit was iets teveel van het goede 😉
Wat een ontzettend gaaf verhaal! En die foto’s….omg, echt te gek 🙂 Of ik die zware tocht er voor over zou hebben? Denk het wel, maar oooooooh wat zou ik vloeken onderweg. En mijn voorkeur zou ook uitgaan naar van guesthouse naar guesthouse lopen, want eigenlijk heb ik een hekel aan kamperen. Rust lekker uit! Kijk uit naar jullie verdere avonturen.
Haha, dat vloeken is herkenbaar! Zeker toen mijn beide schoenen helemaal vol water stonden na een fijne oversteek door een wilde rivier. Wat een feest 😉 En dan ook nog kamperen erbij…het is maar goed dat de landschappen zo de moeite waard waren!
Het is werkelijk prachtig hoor maar aan de andere kant heb je al zoveel moois gezien deze reis, ik vraag me af of het op deze manier echt de moeite is. Zou je achteraf blijven denken was ik toch maar gegaan?
Hoi Tikva, als we van tevoren hadden geweten hoe zwaar het zou zijn (met andere woorden: als we ons fatsoenlijk hadden voorbereid 😉 ), dan hadden we waarschijnlijk een andere trekking gekozen. Maar als ik nu de foto’s zie, ben ik toch blij dat we het gezien hebben. Het uitzicht over het meer was 1 van de mooiste landschappen ooit!
Pfoe dat was wel afzien hey! Wat een pittige trekking.
Ik heb nooit meerdaagse trekkingen gedaan. Altijd alleen 1 dag. En als ik dit zo lees, denk ik niet dat ik die van jullie zou overleven. Haha!
Haha! Ik houd het ook bij dagwandelingen, voorlopig 😉
Dat is wel echt pittig zeg! Ik herken dat gevoel van jeetje waar ben ik aan begonnen! Maar als je eenmaal begonnen bent moet je wel door. dan is er geen keuze meer. En dan het gevoel het toch maar gedaan te hebben. Super! Top !
geniet van je verhalen!
Dank je Monique! We zijn inderdaad wel trots dat we het gered hebben. Al ligt die ellende aan dat touw nog wel erg vers in het geheugen 😉
Oh man, wat heftig!! Met zinnen als ‘wat een ellende, zo’n trekking’ en ‘levensgevaarlijk dit’ klinkt het nauwelijks als een droomvakantie 😉 Ik heb ergens in Nepal een keer met mezelf afgesproken dat meerdaagse trekkings niet aan mij besteed zijn. Echt, ik beleef er geen lol aan om zo af te zien. Sommige mensen zijn supertrots als ze zo’n trekking volbracht hebben en kunnen op dat gevoel heel lang teren, maar ik herinner me vooral het gevloek, getier, mijn gejank en blaren/zere spieren.. Haha. Een beetje wandelen is prima, meerdaagse wandelingen ook, maar fysiek afzien sla ik over. Groot respect dat jullie de tocht volbracht hebben!! En het moet gezegd, het meer is prachtig 🙂
Thanks! Nee, droomvakantie is niet echt het juiste woord 😉 Het is allemaal heel mooi en indrukwekkend in dit deel van de wereld, maar bij droomvakantie denk ik toch aan een bountystrand met turquoise zee, haha! Ik snap helemaal dat je er geen plezier in hebt om keihard af te zien. Als wij het van tevoren hadden geweten, hadden we waarschijnlijk ook een andere trekking gekozen. Al moet ik zeggen dat ik wel heel trots en blij was toen ik op de top stond en het uitzicht over het meer zag. Helaas sloeg dat gevoel snel om toen ik het pad naar beneden zag 😉
Wat een verhaal! Het is vreselijk om een aanval van hoogtevrees te krijgen op zo’n moment. Maar goed dat jullie het er heelhuids vanaf hebben gebracht zeg. De beelden zijn wel weer prachtig 🙂
Ik zou zo’n trekking wel doen, maar zal dan zonder partner zijn. Ingrid trekt dat niet voor een aantal dagen. En al helemaal niet in een tentje 😉
Hoi Robert, ik snap Ingrid helemaal! Dat kamperen was 1 van de redenen dat ik het zo zwaar vond. Kom je na negen uur afzien eindelijk aan op de plaats van bestemming, moet je die tent weer gaan opzetten. Geen douche, geen normaal toilet (kom ik weer aan met mijn wc-praatjes), slecht slapen op een dun matje. Ik zou inmiddels moeten weten dat dat niets voor mij is 😉
Oh Karlijn, wat een avontuur! Dit klinkt totaal niet zoals ik zo’n meerdaagse wandeling had voorgesteld! Hoe zijn jullie op deze hike gekomen? Hebben jullie je ingelezen vantevoren? En naast het weer, waar je weinig aan kunt doen, ook nog zo’n pech hebben met de dragers die niet doen wat ze zouden moeten doen…
Als je enkel naar de foto’s kijkt zie je prachtige uitzichten, ook wel grappig om te lezen dat de beschrijving een heel ander beeld geven 🙂
Hoi Ester, de ene meerdaagse hike is de andere niet, gelukkig! Het zou al een stuk fijner zijn geweest als we gewoon in een guesthouse hadden kunnen slapen, in plaats van in een klein tentje 🙂 Ik heb deze hike ontdekt via een Canadese blog, maar ik heb denk ik iets teveel naar de mooie foto’s gekeken en iets te weinig gelezen wat het nu echt inhield…Voor sommige mensen is deze trek misschien ook wel goed te doen, maar voor ons was het een beetje teveel van het goede. Gelukkig maar dat het weer meestal meezat en dat we de gewenste uitzichten hadden. Nu ben ik toch blij dat we ‘m helemaal volbracht hebben. En de volgende keer lees ik me zeker goed in!
Wauw, wat een avontuur! Heel mooie foto’s! Ik heb nog nooit een meerdaagse trekking gedaan, maar wil het wel graag. Deze zware zou ik denk ik echt niet aankunnen. Één dag hiken over steile paden is al heel vermoeiend en een aanslag op de spieren. De uitzichten zullen wel een hoop goedmaken trouwens 🙂
Hoi Sabine, ik heb ook gedacht dat ik het niet zou halen hoor! Ik heb helemaal geen goede conditie, in klimmen ben ik echt slecht. Ik ben maar blij dat alles weer goed is gekomen. En die uitzichten…geweldig 🙂 !
Hoe ik er over denk? Geweldig….. om deze kwelling met behulp van jouw schitterende foto’s en indrukwekkende verhaal hier thuis op de bank mee te beleven … Heel veel plezier weer de komende tijd!
Haha! Het was inderdaad wel een beetje een kwelling. Ik ben blij dat we het weer overleefd hebben, maar voorlopig staan er geen meerdaagse trekkings meer op de planning!
Wauw, die natuur!!! Lijkt me een droomvakantie!
Het is hier inderdaad prachtig Ilse 🙂 !
Dat was echt pittig zeg, eerst dat klimmen en dan dat afdalen poeh.. Het uitzicht is wel echt supergaaf hoor, prachtig!!
Hoi Sieds, het viel inderdaad niet mee! Ik was wel superblij dat we tijdens die klim en afdaling nog zulk goed weer hadden. Anders had ik enorm gebaald. Nu kon ik tenminste wel de gewenste foto’s maken!
Jah idd qua weer hebben jullie het gelukkig getroffen, ook prettig dat de onweersbui gelukkig overwaaide! 😉 Oh trouwens meerdaagse wandelingen vind ik erg leuk. Heb net als jullie de trekking in Torres del Paine NP gedaan en ook een 5-daagse trekking door de Madi-vallei in Nepal, super! 😀
Hoi Sieds, leuk dat jij ook trekkings in Chili en Nepal hebt gedaan! Ik vond het daar een stuk relaxter dan in Kirgizië, hoewel de W ook afzien was 😉
Hoe ik erover denk? Als ik dit lees, denk ik: ‘Wat doe je jezelf aan’ haha! Het ziet er schitterend uit, maar ik weet niet of het mijn ding zou zijn. Misschien eentje die minder zwaar is;-)
Haha! Dat dacht ik zelf ook regelmatig 😉 Ik vind trekkings echt heel leuk, maar zo zwaar hoeft van mij ook weer niet. Volgende keer wat beter inlezen 😉