Ga je eilandhoppen op Vanuatu, dan kun je er niet omheen: je moet vliegen tussen de eilanden. En dat maakt je reis meteen nog avontuurlijker, want vliegen tussen de eilanden van Vanuatu is bijzonder. De kleine vliegtuigjes, de geweldige uitzichten en de basic voorzieningen maken van elke vlucht een speciale ervaring. Niet altijd ideaal als je vliegangst hebt (zoals ik), maar wel uniek. Wat maakt vliegen in Vanuatu dan zo apart?
1. De vliegtuigen zijn vaak van klein formaat
Vlieg je tussen de twee hoofdeilanden Efate en Espiritu Santo, dan doe je dat meestal met een redelijk normaal formaat vliegtuig. Vliegen naar de afgelegen eilanden betekent altijd vliegen met kleine propellorvliegtuigjes, die plaats bieden aan maximaal twintig man. Je kunt makkelijk meekijken met de piloten en de vliegtuigen gaan niet zo hoog, dus qua uitzicht zit je meestal ook goed. Behalve als het slecht weer is, want dan zijn die kleine vliegtuigen meteen een stuk minder stabiel en vlieg je regelmatig door de wolken. Niet mijn favoriete ervaring!
2. De procedures voor en na het vliegen zijn bijzonder
Bordjes met ‘wear shoes when flying’. Een piloot die je toewuift vanuit zijn cockpit als teken dat je in mag stappen. Vliegtuigpassagiers met tassen verse groenten en fruit. De dienstregeling die op een schoolbord wordt geschreven. Passagiers die met machetes instappen en duidelijk niet vaak gevlogen hebben. Geen bankjes om op te zitten en geen overdekte ruimte bij het ‘vliegveld’. Vliegen in Vanuatu is eigenlijk in alle opzichten anders dan je gewend bent. We hebben regelmatig uren in het gras naast de landingsbaan zitten wachten op ons vliegtuig. Want je moet gewoon anderhalf uur van tevoren aanwezig zijn, ook al zitten er maar twintig passagiers op je vlucht. Vroeger was dat anders, maar de inwoners van Vanuatu kwamen dan regelmatig te laat opdraven. Daarom hebben ze die tijden uitgebreid, om te voorkomen dat iedereen steeds z’n vlucht miste. Op eilanden in de South Pacific is het altijd ‘island time’, maar in Vanuatu hebben ze flexibel omgaan met de tijd tot een kunst verheven.
Vliegen Vanuatu: tien kilo bagage inchecken
Ook bijzonder: je mag maar tien kilo bagage inchecken. Bijbetalen kan, maar er is geen garantie dat je tas dan mee mag. Alle bagage wordt strikt gewogen en als het totaal te zwaar is, moet iemand zijn spullen laten staan. Dat gebeurde voor onze vlucht naar Rah Island, toen de piloot kwam melden dat hij zo niet kon vliegen. Wij wilden onze tassen echt niet achterlaten (‘maar die gaan dan over twee dagen mee met de vlucht, als die gaat!’) en uiteindelijk moesten onze collega-passagiers wat dozen laten staan.
3. Bij slecht weer wordt er vaak niet gevlogen
Het meest afgelegen eiland waar we zijn geweest, was Rah Island. Er gaat twee of drie keer per week een vlucht vanuit Efate naar Rah toe en alternatieven zijn er niet. Het weer op Rah was niet best en op onze tweede dag regende het de hele dag keihard. “The flight today is not coming” , merkte onze guesthouse-eigenaar vrolijk op. Not coming? Maar wat als hij twee dagen later ook niet zou komen, als wij terug zouden vliegen naar Efate? Met aansluitende vlucht naar Australië? “Then you wait”, was het antwoord. Ehhh…Gelukkig ging onze vlucht wel gewoon, maar ik zou het de volgende keer nooit zo strak meer plannen. Je kunt wel wat speling gebruiken als je naar de afgelegen eilanden van Vanuatu reist.
4. De uitzichten over de eilanden van Vanuatu zijn fantastisch
Vanuit de lucht zie je pas echt hoe wild Vanuatu is. Je vliegt over actieve vulkanen, eindeloze palmbossen, dichtbegroeide jungle waar bijna geen wegen in te onderscheiden zijn. Al helemaal geen verharde wegen, want die zijn er bijna niet. Af en toe zie je een dorpje met rieten huisjes, omringd door keurige tuintjes. Want de inwoners van Vanuatu zorgen uitzonderlijk goed voor hun land en leefomgeving. De knalblauwe zee, de riffen en water zo helder dat je het koraal kunt zien: vliegen in Vanuatu is geweldig. Foto’s maken vanuit de lucht was niet bepaald makkelijk, maar ik vond het enorm leuk om het elke keer toch weer te proberen.
5. Vliegen Vanuatu: landen op een grasbaan gaat ook prima
Niet alle eilanden van Vanuatu hebben verharde landingsbanen. We zijn verschillende keren geland op een grasbaan en dat ging natuurlijk ook prima. Een extra leuke ervaring was vliegen op het eiland Epi, tijdens onze dagtrip naar Pentecost. De bewoners vroegen onze Australische pilote Olivia of ze een lage fly-over wilde doen over het strand, zodat ze ons goed uit konden zwaaien. Olivia stuurde het kleine vliegtuig laag langs de kust, maakte een scherpe bocht en zorgde dat we allemaal konden zwaaien. Nog nooit zo’n bijzonder opstijgmoment gehad!
Binnenlandse vluchten Vanuatu
Binnenlandse vluchten op Vanuatu boek je bij Air Vanuatu. Je kunt een ticket naar meerdere bestemmingen boeken via de site. Er was ooit een Vanuatu Air Pass, maar die kan ik op de site nergens meer vinden. Je kunt eventueel een mailtje sturen naar Air Vanuatu om te checken of die pas nog bestaat. Ze reageren vrij snel op je vragen. Houd er verder rekening mee dat vluchten vrij duur kunnen zijn en toen wij er waren (juni/juli, hoogseizoen) waren de vluchten ook vrij vol. Het kan daarom handig zijn om vluchten van en naar de grote eilanden op tijd te boeken. Nog een tip: vergeet niet je departure fee te betalen. Dat hoeft niet bij internationale vluchten, maar bij binnenlandse vluchten wel. Het staat niet altijd duidelijk aangegeven, dus goed om er zelf even aan te denken van tevoren.
Onze eerste vlucht in 2005 van Kathmandu naar Lukla was wel “leuk”. en zal ik niet snel vergeten. Geboekt had ik bij Nepali Airlines en we waren de enige buitenlanders aan boord. We werden met alle egards behandeld en moesten achter de piloot plaatsnemen zodat we een goed zicht hadden. Ik vond de vlucht schitterend en mijn vrouw en ik keken onze ogen uit op het Himalaya gebergte. De piloot was een vrolijke gast die constant tegen onze riep “look there, look there,! Ik hoefde van hem niet op het stoeltje te zitten om maar goed foto’s te kunnen maken. Bij het zien echter van de landingsbaan in Lukla dacht ik “jij kan mij wat” en vond ik het toch veiliger om plaats te nemen en de veiligheidsgordel om te doen. De piloot had de grootste lol. Alles verliep op rolletjes trouwens. Terug naar Kathmandu werd er opeen een tussenstop ingelast op een of ander gravelbaantje.
Hop, wat mensen eruit en erin en daar gingen we weer Wat ik echter niet gezien had dat we recht op een diepe afgrond afreden.. Ik keek uit het raampje naar het gravel in afwachting van het opstijgen van het vliegtuig toen ik opeens honderden meter de diepte in keek. Mijn hart sloeg een paar keer over van schrik, maar er gebeurde niks en het vliegtuig steeg keurig op, waarschijnlijk gebruik makend van de thermiek. Eind goed al goed (-: Ik heb gelukkig helemaal geen vliegangst , bij mijn tweede sprong uit een Cessna kwam ik een boom terecht maar dat is een ander verhaal (-:
Haha, die vlucht heb ik zelf ook gemaakt in oktober, maar dan zonder de egards 😉 Wat een bijzondere ervaring! Ik kan me helemaal voorstellen dat je ging zitten toen je Lukla zag liggen. Ik zat op dat moment stevig ingesnoerd met mijn ogen dicht te hopen dat alles goed zou gaan. En dat verhaal over de afgrond, wat doodeng. Vliegen in de Himalaya is nog een stuk spannender dan vliegen in Vanuatu. Dat verhaal over die sprong uit een Cessna klinkt me trouwens ook interessant in de oren, daar ben ik erg benieuwd naar 😉
Haha om een lang verhaal kort te maken. Ik heb ooit een aantal parachutesprongen gemaakt uit een Cessna. Aan een zogenaamde static line. Je gaat onder de vleugel van de Cessna op een stang staan waarbij je je vasthoudt aan de vleugel. Vervolgens krijg je van de instructeur een tik op je knie en laat je los. De rest gaat vanzelf en even later zweef je heerlijk aan de parachute naar beneden en stuur je met je tokkels zodat je in de “springbak” komt. Als het goed is. Mijn eerste sprong ging heel goed, mijn tweede ietsje minder. Combinatie van verkeerd gedropt maar nog meer door mijn eigen onhandigheid stevende ik recht op een bosje af met gelukkig niet al te dikke bomen. Benen kruisen (-: en zo hard als ik kon van mij aftrappen toen ik in de bomen terecht kwam. Even later hing ik keurig een meter boven de grond te bengelen. Paar schrammetjes en de parachute kon als poetsdoek gebruikt worden. Ik heb 7 sprongen gemaakt en de andere gingen gelukkig goed! Moet je doen is echt leuk!
Hoi Jos, dank voor het delen van dit verhaal! Ik moest er erg om lachen, wat een toestand! Ik krijg niet direct zin om het ook zelf te gaan doen 😉 Ik heb in 2010 in Nieuw-Zeeland parachute gesprongen, zo’n duosprong met vrije val van een minuut. Het is nu tien jaar geleden, maar mijn benen gaan weer trillen als ik daar aan terugdenk. Eens maar nooit weer, al denkt mij vriend daar heel anders over!
Mooie foto’s! Een stuk beter dan die drone-opnames 😉 Ik denk dat we Vanuatu nog wel een keer gaan combineren met Australië, dus ik hoop het zelf vanuit dat perspectief te mogen zien. Ja, ik heb wel wat ervaringen met kleine vliegtuigjes en bijzondere plekken en vliegvelden. Denk aan San Blas, 15 jaar geleden, waar we tijdens zwaar weer heen vlogen, of in de negentiger jaren met een klein propeller-cargo-toestel vanuit een nog klein Playa del Carmen naar Chichen Itza, zittend op een klapstoeltje. De piloot maakte voor ons extra rondjes boven de piramide, zodat we mooie foto’s konden maken. Ik kan nog wel even doorgaan, dus denk dat ik er maar een post over schrijf 😉
Ah, onze San Blas-vluchten herinner ik me ook nog goed! Ook in zwaar weer, met allerlei tussenlandingen om post en pakketjes te bezorgen op de eilanden 😉 Bijzonder ook, die vlucht boven Chichen Itza, unieke ervaring! Ga die blog maar eens snel schrijven 😉