We rijden al uren over de lege Pamir Highway in Tadzjikistan. Ik staar naar buiten en vergaap me aan de hoge besneeuwde bergen die ons omringen. Dan slaat chauffeur Bagram opeens rechtsaf. We verlaten de verharde weg en rijden verder over een onafzienbare vlakte. Geen weg meer, geen herkenningspunten. We gaan naar een jachtkamp in één van de meest afgelegen delen van Tadzjikistan. Ik probeer te genieten van het landschap, maar ik voel hoe ik langzaam steeds paniekeriger word.
Een tijdje geleden schreef ik een blog met tien feiten over mezelf. Eén daarvan vonden veel mensen erg grappig. Ik vind het namelijk niet fijn om net voor sluitingstijd een winkel binnen te gaan of dan nog als enige in een restaurant te zitten. Geen idee waarom, maar ik voel me er ongemakkelijk bij. Misschien ben ik bang dat ik ergens alleen achtergelaten word, want ditzelfde gevoel krijg ik op heel afgelegen plekken waar ik niet zomaar weg kan of geen telefoonbereik heb. Ik had het af en toe op Paaseiland, als ik heel goed ging nadenken over hoe afgelegen het ligt en dat het vijf (!) uur vliegen is naar het vasteland. De Sahara in Marokko vond ik ook een beetje benauwend, ondanks alle leegte. En in Tadzjikistan had ik het soms ook. Vooral toen we naar Jarty Gumbaz reden, een jachtkamp heel ver van de bewoonde wereld vandaan.
Paniek
Vanaf het moment dat we de Pamir Highway afgaan voel ik lichte paniek opkomen. Ik kijk stiekem op mijn telefoon en zie dat ik geen bereik meer heb. Het zal nog dertig uur duren voordat dat weer terug is. De telefoons van gids Dilshod en chauffeur Bagram doen het ook niet meer en het is nog zo’n drie uur rijden naar het jachtkamp. Om ons heen is niets. Geen mensen, geen dorpjes, geen auto’s. We rijden niet eens over een weg, maar over een soort zandspoor. Ik probeer mijn paniekerige gevoel te onderdrukken, want de vallei waar we doorheen crossen is onwerkelijk mooi. Om ons heen liggen kleurrijke bergen met witte toppen, de rotsformaties zijn bizar en de lucht is strakblauw. Over de vlaktes springen regelmatig knaloranje marmotten, het enige teken van leven in de wijde omtrek.
Irrationele angsten
Toch blijf ik maar voor me zien dat het misgaat. Dat we hier stranden en dat er dagen niemand langs komt. Volgens Ward komen de eigenaren van het jachtkamp ons dan heus wel zoeken, maar ik geloof er niet zo in. De tranen springen in mijn ogen en als we stoppen om midden in de lege vallei te lunchen, sta ik op het punt om te zeggen dat ik om wil draaien. Maar ik mag het niet van mezelf. Als ik iets heb geleerd tijdens al mijn reizen, is dat ik me niet mag laten tegenhouden door mijn vele irrationele angsten. Is er iets aan de hand? Nee. Zit het alleen in mijn hoofd? Ja. Gaan we dus verder? Ja. Ik neem dankbaar een warme kop thee van Dilshod aan en haal diep adem. Het lijkt alsof ik de omgeving nu pas voor het eerst goed zie. Langzaam zakt de paniek weg. De mist in mijn hoofd trekt op en ik voel me rustig worden. Kijk eens waar we nu weer zijn. Wie krijgt deze kans?
Chinese grens
Als we de auto weer instappen, voel ik me beter. Het is nog een paar uur rijden naar Jarty Gumbaz, maar ik vind het niet erg meer. Bagram racet met de Landcruiser door riviertjes en in de verte zien we de eerste hoge bergtoppen opduiken, bedekt door een dikke laag sneeuw. We zijn niet ver van de Chinese grens af. Af en toe passeren we een verlaten hutje of een yurt en moet Bagram om enorme kuddes schapen heen manoeuvreren. Het is fantastisch mooi en ik ben heel blij dat ik niet heb toegegeven aan mijn aandrang om om te draaien. Dit had ik niet willen missen.
Marco Polo-schapen
Tegen de tijd dat we aankomen bij het jachtkamp ben ik weer helemaal bijgekomen. Het kamp is opgezet voor mensen die willen jagen op Marco Polo-schapen met hun enorme hoorns, wat een paar maanden per jaar is toegestaan. ‘Normale’ reizigers komen hier bijna niet, maar de eigenaren zijn vrienden van onze agent. Wij zijn er gelukkig niet in het jachtseizoen en mogen met een local op pad om de schapen te spotten. Dat lukt, al is het dan op grote afstand. We eindigen de dag met een bezoek aan een nomadenfamilie, die in een traditionele yurt in de vallei woont. Ze vinden het geweldig dat we er zijn, want ze zien vrijwel nooit toeristen. Als de zon begint te zakken, dirigeert Dilshod ons weer de auto in. Er zijn hier helemaal geen wegen en Bagram heeft licht nodig om de route terug te vinden. Nog net op tijd zijn we terug in het kamp, waar we nagenieten van een prachtige dag. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de volgende dag toch opgelucht ben als we de Pamir Highway weer opdraaien. Ook de middle of nowhere, maar toch een heel verschil met dat verlaten zandspoor…
Herkent iemand mijn angst voor het afgelegene? Ik ben echt heel benieuwd!
Tijdens onze reis door Nieuw-Zeeland kreeg de vader van Jan een zware hersenbloeding. Sindsdien denk ik er wel over na wanneer we een paar dagen amper bereikbaar zijn. Het gevoel wat jij beschrijft herken ik ook wel een beetje, maar dan op een wat andere manier. In Canada liepen we regelmatig met z’n tweetjes rond, en dat vond ik toch best spannend met alle waarschuwingen voor beren. Als we niet de héle tocht liepen, lag dat meestal aan mij. Ik zag overal beren op onze weg! 😉
Brrr, die beren lijken me helemaal niks. Ja, vanuit de auto, maar niet als ik daar alleen in de wildernis loop 😉 Dat van die bereikbaarheid herken ik heel erg. Ik heb in 2002 een lange reis moeten afbreken omdat mijn moeder terminaal ziek bleek te zijn. Sindsdien zit het duidelijk in mijn hoofd dat er van alles mis kan gaan. Telefoonbereik is voor mij dan toch geruststellend!
Herkenbaar hoor! Hoe fijn afgelegen eilandjes e.d. ook zijn, ik ben toch altijd blij als er weer leven in de buurt is. Ik denk altijd; stel dat er wat gebeurt, dan zit je daar in de middle of nowhere zonder dokter o.i.d. Ja, ook dit zijn irrationele angsten 😉 Ik probeer er ook niet aan toe te geven en te genieten maar toch voelt het altijd als een opluchting als je weer in de bewoonde wereld bent 😉
Ah, toch fijn dat het herkenbaar is! Ik voel me altijd zo’n sukkel als ik weer zit te panieken. Hopelijk kun jij je er ook overheen blijven zetten, want dat is uiteindelijk altijd de moeite waard!
Mooie blog! En je maakt prachtige foto’s 😀
Ik heb dat zelf niet, maar ik kan het me wel voorstellen. Ik heb wel angsten gehad op de Mount Rinjani op Lombok. Ik heb hoogtevrees en vond het klimmen erg eng. Ik heb meerdere malen gedacht: hoe kom ik ooit weer van deze berg af? Ik zag al voor me dat ze me er met een helikopter vanaf moesten komen halen :’) Goed dat je je erover heen zet! Ik ben ook doorgegaan op die berg en was zo blij toen ik boven was: dat prachtige uitzicht had ik niet willen missen.
Dank je Esmeralda! Wat goed dat jij ook gewoon bent doorgegaan en toch dat geweldige uitzicht kon zien. Dat is wel het mooie aan doorzetten: je krijgt er eigenlijk nooit spijt van. Je begint aan zoiets met een bepaald doel, en als je dat haalt is dat alle moeite waard geweest. Al kan ik me heel goed voorstellen dat je het af en toe doodeng vond op die berg 😉
ik heb geen last van hetgeen dat jij beschrijft, maar wel op andere punten dat ik denk: “Is er iets aan de hand? Nee. Zit het alleen in mijn hoofd? Ja.” Alleen stap 3 ontbreekt dan vaak bij mij. Goed punt om toe te voegen! 😉
ik denk dat ik jouw gevoel van angst overigens wel zou hebben als ik zonder gids was gegaan. want als je dan iets overkomt.. zie je dan maar eens te redden. Zo’n gids heeft die route natuurlijk al veel vaker gereden en kan veel makkelijker inspelen op mogelijke vervelende situaties. Ik denk dat die gedachten me dan rustig zou houden: de gids redt ons wel.
Dat klopt wel, want zonder gids was ik zeker omgedraaid! We hebben ooit het plan gehad om via de Zijderoute naar Singapore te rijden met een eigen auto. Mijn angst voor het afgelegene is een van de redenen dat we het niet hebben gedaan. Een gids kan niet alles oplossen, maar hij heeft in elk geval wel de ervaring met het gebied en de route!
Alleen zijn kan heel beklemmend zijn, maar ook heel lekker.
Wat zijn de landschappen van Tajikistan toch prachtig! Het doet me ergens aan Mongolië denken. Daar reisde ik ook tijden zonder telefoonbereik (en sowieso zonder internet) en dat was soms lekker, maar soms ook weer niet.
Begrijp ik helemaal! Soms heb ik wel last van de afgelegenheid en soms helemaal niet. Geen idee waar dat dan door komt…
Ik herken dit gevoel zó goed! Ik noem het altijd ‘claustrofobie in enorme ruimtes’. Het voelt namelijk hetzelfde als claustrofobie, maar in plaats van dat ik in een heel kleine ruimte ben, ben ik in een onpeilbaar groot/dichtbegroeid/verlaten/etc. landschap. Een heel vreemd gevoel waar ik me inderdaad ook niet door wil laten leiden, hoe moeilijk dat af en toe ook is. Knap dat je je er hier zo overheen gezet hebt!!
Hoi Kimber, dat is het precies! Je voelt je echt benauwd, terwijl er juist zoveel ruimte is. Heel gek. Ik hoop dat jij je er ook overheen kunt blijven zetten, want het is zo jammer als je dingen moet gaan missen vanwege dat beklemmende gevoel. Ik snap je helemaal!
Leuk geschreven Karlijn. Nee, ik herken dat gevoel niet. Afgelegen gebieden vind ik juist prachtig. En kleine week door de Libische Sahara over enorme zandduinen, geen andere toeristen dan onze groep en overnachten in kleine tentjes op die geheel verlaten zandvlakte daar …. prachtig! Het zuiden van Ethiopië …. het lege landschap van Kirgizstan …. de uitgestrekte vlakten op de noordelijke route in Tibet …. ook alleen maar wat nomaden te zien. Het was allemaal gewoon genieten!
Hoi Ellen, dat zijn allemaal prachtige avonturen! Het gekke is dat ik dat gevoel ook niet in elk afgelegen gebied heb, soms is het erger dan anders. Ik hoop dat ik me er overheen kan blijven zetten, dat is altijd zo de moeite waard. Want je hebt helemaal gelijk: die lege landschappen zijn juist prachtig!
Ik moet zeggen dat ik me in het afgelegen en primaire regenwoud in Ecuador ook niet helemaal happy voelde. Maar dat kwam vooral door de vele vogelspinnen en alligators. Ben daardoor wel over mijn enorme angst voor spinnen heen gekomen.
Oh man, wat een ellende! Ik denk dat ik alligators nog enger vind dan vogelspinnen en daar ben ik ook geen fan van 😉 Ik geloof dat ik dan wel weggevlucht zou zijn, wat goed dat jij over je angst heen bent gekomen!
Wegvluchten kon niet ….
Brrr…
DIE BERGEN! Ik heb geen angst voor het onbekende of afgelegen gebieden, maar heb me ooit een keer heel angstig gevoeld. Dit was in Rocky Mountain NP in Colorado. We maakten hier een trektocht de wildernis in en hadden een kampeerplek 6 uur lopen van de bewoonde wereld. Wij waren de enigen. Ik had angst voor beren (want als je wordt aangevallen en een van ons zou gewond raken, hoe dan verder?) en ook angst voor als er iets anders zou gebeuren, bijvoorbeeld een sneeuwstorm, lawine, ziekte, been breken… ik heb het allemaal voorbij zien komen. Dit was de eerste tocht die ik maakte zonder ook maar een vorm van leven te zien op onze overnachtingsplek en steeds als ik ‘s nachts geritsel hoorde in de bosjes, zat ik rechtop in de tent. Mobiel bereik hadden we uiteraard niet 😉
Wat een verhaal!! Dat zou helemaal niets voor mij zijn geweest, zeker niet met beren als extra risico 😉 Ik kom toch graag af en toe wat mensen tegen, ik zou geloof ik echt bang zijn geweest…
Prachtige foto’s weer! En die Bijenkorf-voor-sluitingstijd-angst deel ik niet, maar het beklemmende gevoel van verlaten en afgelegen plekken snap ik wel. Ik heb soms mijn eigen ‘Google Maps-momentje’, dan zoom ik even uit op mijn mentale kaart en zie ik ineens waar de f*ck ik me bevind… Ik had het op een hangmatboot in de uitgestrekte Amazone, en ook op een Galápagoseiland middenin de oceaan. Ik voel dan vooral enorme nietigheid, maar misschien inderdaad ook wel een angst voor hoe afgelegen ik ben. Niet eens de gedachte dat er iets mis zou kunnen gaan, maar gewoon het gevoel van het einde van de wereld ofzo… Interessant om over te mijmeren, haha. Wel supergoed dat je niet hebt toegegeven aan je angst en er uiteindelijk nog van kon genieten ook!
Dat Google-maps-momentje heb ik ook regelmatig! Dan zeg ik tegen Ward: stel je nou eens voor waar we ons bevinden op de wereldkaart. Vooral leuk op plekken als Fakarava in Frans-Polynesië, dat krijg je niet eens gevonden op de kaart 😉 Ik kan me helemaal voorstellen dat je het in de Amazone en de Galapagos ook had. Op de Galapagos-eilanden voelde ik me zo ontzettend ver van huis, al was ik daar totaal niet bang voor het afgelegene. Zo zie je maar hoe irrationeel mijn angsten zijn, want de Galapagos liggen ook in het absolute niets! Ik ben wel blij dat ik me nog steeds over die onzinnige angst heen kan zetten, want het is altijd zo de moeite waard 🙂
Mooi geschreven en knap dat je je eroverheen gezet hebt! Ik denk hier zo min mogelijk over na. Zelf ben ik altijd doodsbang als ik heel hoog ben en ik daadwerkelijk kan zien hoe hoog ik ben (maar niet in achtbanen, heel gek eigenlijk).
Dank je Linda! Zo heeft iedereen zijn angsten, zo gek hoe dat werkt. Van hoogtes heb ik zelf weinig last, maar mijn vriend kan totaal niet tegen de combinatie hoogte en randjes. Als hij het idee heeft dat hij op de rand van een afgrond staat, krijgt hij het benauwd. Maar een doodenge achtbaan waarbij je naar beneden stort vindt hij juist gaaf 😉 Apart!
Wat een prachtige route! IK herken die angst wel, ik heb al meerdere keren gehad dat ik echt bang was dat precies nú een band lek zou gaan, of weet ik wat. Altijd enorm opgelucht als we weer meer in de bewoonde wereld zijn. Maar dan ben ik ook mega tevreden en blij met wat ik heb gezien!
Hoi Sabine, die angst voor een lekke band of kapotte auto ken ik inderdaad! Ik vond Death Valley in Amerika ook zo eng wat dat betreft. Je krijgt in het visitors center eerst tien horrorverhalen over wat er allemaal mis kan gaan (en ook regelmatig gaat) en dan mag je lekker op pad bij 50 graden in de schaduw. Pfff! Toen was ik ook blij dat we ‘s avonds weer veilig aankwamen in ons hotel 🙂
Knap van je om dit zo onder woorden te brengen, en ja ik herken daar wel iets in. Het is dan toch een grote overwinning als je hier niet aan toe geeft.
Dank je Hennie! Het is zeker een overwinning om er niet aan toe te geven, maar ik mag het echt niet van mezelf. Ik had er zeker spijt van gekregen als we waren omgedraaid 🙂
Erg leuke blog Karlijn. Ik herken die angsten niet, maar het is wel zo dat je inderdaad goed voorbereid moet zijn op een evt langer verblijf in afgelegen gebieden. Heb zelf bijna zoiets meegemaakt doordat ik nog ternauwernood een grensovergang mocht passeren die daarna dagenlang potdicht ging (ivm een bomaanslag in Tashkent werden toen alle grensovergangen gesloten). Als dat niet was gelukt zit je dus echt vast en loopt je reisschema waarin ook vluchten zitten vertraging op. Best spannend. Kijkend naar deze foto’s verlang ik echter alleen maar meer om hiernaar toe te gaan… ?
Haha! Tajikistan zou ook echt een bestemming voor jou zijn, vind je vast geweldig! Die zorgen over zo’n grensovergang herken ik ook van de Zijderoute. Bij ons was de kans heel reëel dat de grenzen tussen Kirgizië en China dicht zouden gaan en dan was het laatste deel van onze overlandtocht in gevaar gekomen. Geen wereldramp, maar wel ontzettend jammer. Ik was dan ook blij toen we op Chinees grondgebied stonden 🙂
Ik moet zeggen dat ik me er wel eens van bewust ben geweest, maar niet dat ik er een beklemmend gevoel van kreeg. Goed dat je je er uiteindelijk overheen hebt weten te zetten, want anders had je deze ervaring nooit opgedaan. Soms moet je er niet over nadenken, maar ik weet uit ervaring dat het niet altijd makkelijk is.
Het zuiden van Madagaskar kan ook heel desolaat overkomen als je de weg verlaat, maar dat vind ik nou juist de charme van dat deel. Dit jaar gaan we per auto op eigen vuist de Australische Outback in, waar we enkele dagen bewust de isolatie op gaan zoeken. We nemen voor de zekerheid wel een noodbaken mee. Ik heb alleen in dat deel al echt heel veel zin.
Ah, de Outback! Daar ben ik in 2002 geweest (doorkruist van Adelaide naar Darwin) en toen had ik nog niet zoveel rare angsten en ideeën. Ik vond het wel heel bizar om borden te zien staan met ‘nu tanken – volgende tankstation over 600 kilometer’, maar verder maakte ik me geen zorgen. Ik zou deze tocht nu heel goed voorbereid maken, een noodbaken lijkt me een goed idee. Wel heel gaaf hoor, de Outback is zo bizar mooi, leeg en uitgestrekt. Wij hebben in William Creek (een shithole met twaalf inwoners) een vliegtochtje in een Cessna gemaakt. Een aanrader, want dan zie je nog eens extra goed hoe onvoorstelbaar groot het daar is. Ik ben heel benieuwd hoe jullie het gaan hebben in Australië, zo’n gave reis!
Ja, die borden zij echt té bizar voor ons. Ik moet er hier niet aan denken zeg. Wij zijn de eerste keer van Adelaide naar Alice Springs gegaan. Ik vond het echt geweldig, die absolute leegte 🙂
Mooi geschreven Karlijn en goed dat je jezelf er overheen hebt weten te zetten. Ik heb me dit soort dingen eigenlijk nooit bedacht, ik hou juist veel van afgelegen plekken, vooral in berggebieden en woestijnen. Prachtig! Maar ergens heb je wel een punt natuurlijk. Misschien dat ik er nu meer over zou nadenken nu we kleine kinderen bij ons hebben, maar tot nog toe hebben we, vanwege de lange reistijden, dit soort plekken nog niet met ze opgezocht… wie weet… leuk om jouw persoonlijke verhaal te lezen iig. 🙂
Dank je Yvonne! Als je van jezelf geen last hebt van dit soort angsten, zou ik dat vooral zo houden 🙂 Bij mij komt het opzetten en dan kan ik er niet meer omheen, maar de meeste mensen hebben hier natuurlijk geen problemen mee. En terecht, want het gaat vrijwel altijd gewoon goed! Daarom zet ik me er uiteindelijk altijd weer overheen. Want juist dit soort plekken zijn zo geweldig!
Hoi Karlijn, wauw wat een prachtige foto’s, Het enige dat nu door mijn hoofd spookt is ik wil, ik wil, ik wil…ook naar daar! En wauw jij bent naar de Paaseilanden geweest. Zo’n zalige bestemmingen, staat ook zo hoog op mijn bucketlist. (ik ga metteen eens opzoek naar je blogpost die je daarover hebt geschreven). Goed dat je geen rechtsomkeer gemaakt hebt en probeert je angsten te overwinnen. Zo’n ervaring neemt niemand je nog af! groetjes Kim
Dank je Kim! Ik heb zo vaak last van die rare angsten, daar mag ik van mezelf echt niet aan toegeven. Meestal kan ik me er overheen zetten en dan is het daarna ook echt genieten. Gelukkig! Paaseiland was inderdaad geweldig, ik hoop dat je de kans krijgt om er ook naartoe te gaan 🙂 !