Ben je gek op meerdaagse wandelingen, dan hoort de W-trek in Torres del Paine National Park in Chili ergens bovenaan je bucketlist te staan. Deze trek kun je lopen in drie dagen en brengt je langs de mooiste landschappen in Patagonië. Ik trok maar liefst zes dagen uit voor de W en overnachtte onderweg in refugios. Dit is een eerlijk verslag van mijn ervaringen tijdens de W-trek.
Het stond al jaren hoog op mijn verlanglijst: het lopen van het W-circuit in Torres del Paine. Je kunt de tocht in drie dagen lopen en als je wilt kun je onderweg kamperen. We hebben inmiddels wel iets van zelfkennis en daarom besloten we er zes dagen voor uit te trekken en geen kampeeruitrusting mee te slepen. We boekten bedjes in refugios (berghutten) langs de route en één keer een kant-en-klare tent. Natuurlijk hadden we afgesproken dat we goed zouden trainen. Want we wandelden nooit (dit was een paar jaar geleden, inmiddels zijn we wat meer ervaren) en de W-trek zou vrij zwaar zijn. Maar natuurlijk kwam er van trainen helemaal niets. En dus begonnen we zonder enige oefening, maar vol goede moed aan de W.
Dag 1 W-trek: naar de Torres (9 uur lopen)
De bustocht naar het park is fantastisch. Vlak voor aankomst zien we Torres del Paine al liggen in de zon. De Torres zelf (drie enorme granieten bergen van bijna 3000 meter hoog) weerspiegelen fotogeniek in een meertje en vicuna’s springen over de velden naast de weg. Rugzakken op, en lopen maar. Richting refugio Chileno, waar we overnachten. Het belooft een zware tocht te worden, maar dat maakt ons niet uit. Wij hebben er zin in!
De W-trek: waarom wilde ik dit ook alweer?
Een uur later. Mijn God. Waarom wilde ik dit ook alweer? Het pad is belachelijk steil, de rugzak is zwaar, het is warm (warm in Patagonië, wie bedenkt dat?) en we moeten nog heel ver. Ward klaagt over zijn rugzak, die zwaarder is dan de mijne. Om de minuut las ik een pauze in en kijk met verbijstering naar mijn medewandelaars, die geen moeite lijken te hebben met dat ellendige, rotsige pad. En dat terwijl de meeste mensen beladen zijn met een tent, een enorme rugzak, een gasstelletje, eten voor een week en een matje. Voor geen goud! De uitzichten zijn trouwens wel ongelofelijk mooi. Besneeuwde bergen, watervalletjes die van de berg komen, een groot meer…we doen het niet voor niets. Na 2,5 uur komt het refugio in zicht. Goddank. Maar daar komen we niet zomaar. We mogen nog drie smalle zandpaadjes over, met daarnaast alleen steile afgrond. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren overheen en gaan we lunchen.
Voortslepen naar de Torres
Na de lunch staat het zwaarste gedeelte op de planning: op naar de Torres. De eerste anderhalf uur gaan nog wel. Dan kondigt een bord aan dat het nog drie kwartier is tot de Torres. De wandelaars die net naar beneden komen schudden mismoedig hun hoofd. Het is nog zeker een uur en een kwartier. Nou. Het weer wordt er ook niet beter op. Af en toe miezert het en ik ben bang dat die ellendige Torres in de wolken hangen als wij eindelijk arriveren. Het pad varieert van steil tot megasteil, van los zand tot grote stenen en het sloopt me. Ik sleep mezelf letterlijk naar boven, want ik moet en zal die Torres zien. Me ophijsend aan elk rotsblok komen we boven. En dan vergeet ik alles, want het uitzicht is onbeschrijfelijk. De Torres zijn helemaal zichtbaar, de zon schijnt een beetje en voor die granieten giganten ligt een felgroen meertje. Indrukwekkend!
Het waait hard in Torres del Paine
Na van het uitzicht genoten te hebben, moeten we, juist, terug. Voor de variatie is er een windje opgestoken, met af en toe een flinke windstoot ter afwisseling. Leuk! Zeker op de stukken met los zand, waarop je uitglijdt en nog eens een kilo zand in je ogen krijgt. Uiteindelijk halen we het refugio. Daar is een warme douche, brandt een warm haardvuurtje en kunnen we lekker eten. Trekken is zo slecht nog niet.
Dag 2: terug naar Torre Central (3 uur lopen)
Vandaag is een eitje. We lopen dezelfde weg terug als gisteren, om bij refugio Torre Central onderaan de berg te overnachten. We komen rond de middag aan in het refugio. Een beetje in de zon zitten, lunchen, boekje lezen. Zoals ik al zei: trekken is zo slecht nog niet.
Dag 3: W-trek naar refugio Los Cuernos (5 uur lopen)
Vandaag belooft een makkelijke dag te worden. Vier uur lopen met weinig steile stukken. We stellen ons in op een simpel tochtje. Dat wordt het natuurlijk niet. De eerste dag is tien keer zwaarder, maar elke keer als we omhoog kijken naar weer een steil pad met duizenden stenen, zakt de moed me in mijn wandelschoenen. Mooi is het wel weer. Prachtige meren met weerspiegelingen, de Cuernos komen in beeld en we steken snelstromende beken over. Bijna komt de hele trekking nog in gevaar, als ik merk dat mijn Labello uit mijn zak gevallen is. De mensen die mij kennen weten: dat is paniek! Gelukkig hoef ik maar honderd meter terug om ‘m op het pad te zien liggen. Pfff, daar komen we goed weg. Rond een uur of twee komen we in het refugio aan. Mooi. We hebben het wel gehad voor vandaag. De sfeer in de refugio’s is trouwens heel goed. ‘s Avonds eten veel mensen in de refugio’s, waardoor je snel andere wandelaars leert kennen. Erg gezellig!
Dag 4: naar de Franse Vallei via lawines en gletsjers (9 uur lopen)
Vandaag belooft weer een zware dag te worden. We lopen namelijk van Los Cuernos naar refugio Paine Grande, door de Franse vallei. Die vallei staat bekend als spectaculair, maar ook heel zwaar. What’s new? De dag begint slecht. Het weer is niet goed, de rugzakken voelen zwaar en het klimmen gaat niet. Stom park. Na een paar uur begint het ook nog eens te regenen. Gaan we naar een vallei die bekend staat om zijn uitzichten, zit ‘ie straks in de wolken. Onderweg horen we regelmatig flink gerommel en zien we lawines van de berg voor ons afvallen. Dat is natuurlijk erg gaaf en we vergeten al snel ons ‘geen zin’-gevoel. Franse vallei, here we come!
Overnachten bij Lake Pehoe
Een uur later in de Franse vallei. Wat is dit zwaar. Ik trek me op aan een boomstronk en veeg het zweet van mijn gezicht. Het is dat het uitzicht echt super belooft te zijn. Af en toe breekt de zon door en trekken de wolken weg, dus we hopen het te kunnen zien. Als voorproefje zijn we getuige van een enorme lawine die de berg afstort. Gaaf! Huppa, naar boven. En ja hoor, bovenaan hebben we het uitzicht waar we op hoopten. Snel foto’s maken en filmen, en bijkomen. Na tien minuten trekt de hele vallei weer dicht en slaat de koude regen in ons gezicht. Gelukkig wordt het snel beter (je hebt echt four seasons in one day in Patagonië) en is de rest van de tocht niet te zwaar. We hebben een superuitzicht op de Cuernos en tegen het einde van de dag ook op het turquoise Lake Pehoe. Misschien wel de mooiste landschappen die we ooit hebben gezien. We slapen in Refugio Paine Grande.
Dag 5: lopen naar glacier Grey (4 uur lopen)
Vandaag is het doel refugio Grey. En vanavond gaan we kamperen, in een huurtent die al klaarstaat bij het refugio. De wandeling begint makkelijk, met als beloning een overweldigend uitzicht op de enorme Grey-gletsjer. Daarna stellen we in op nog twee relaxte wandeluurtjes.
Een uur later. We moeten ophouden ons in te stellen op gemakkelijke paden. Het is verdorie weer een Everest die we moeten beklimmen, er komt geen eind aan. De ijsschotsen die in het meer drijven maken veel goed, dat wel. Helemaal kapot komen we in het refugio aan. ‘s Middags gaan we kijken bij de gletsjer, die echt gaaf is. ‘s Avonds laat kruipen we onze tent in. Welterusten!
Een uur later. Ik vind kamperen niet leuk. Die matjes zijn verdorie nog geen centimeter dik, liggen doet pijn en mijn slaapzak is helemaal niet warm. Het wordt een lange, lange nacht. En het regent. Stom park.
Dag 6: terug naar de bewoonde wereld (3 uur lopen)
Wat een slechte nacht. We moeten nog doorlopen ook, want we willen de boot van half 1 halen, om aan het einde van de dag weer in de bewoonde wereld te zijn. En als we nog denken aan onze slechte wandeltoestand van gisteren…Maar blijkbaar is de sleutel tot een succesvolle wandeling een koude nacht in een tentje. We lopen razendsnel de bergen op en af en in drie uur zijn we bij de boot. We zijn trots op onszelf. Als beloning is het prachtig weer en kunnen we het park vanaf de boot nog eens goed bekijken. Een schitterende tocht, waar we ondanks de mindere momenten geen seconde spijt van hebben gehad. We hadden alleen wel moeten trainen…
Praktische tips W-trek
Hoe lang heb je nodig voor de W-trek?
Je kunt de W in drie dagen lopen, maar dat is een korte versie. Wil je de mooiste plekken van het park zien, dan zou ik er vier of vijf dagen voor uittrekken.
Zo boek je de refugios in Torres del Paine
Wij boekten de accommodaties voor de W-trekking zelf via de website van Fantástico Sur. Je moet er wel op tijd bij zijn, want de lodges lopen snel vol.
Je W-trek laten organiseren?
Wil je de W-trek en de rest van je reis naar Chili liever laten organiseren? Kijk dan eens naar de trekkings van Bookatrekking.com. Bij hen kun je zowel trekkings met als zonder gids boeken. Handig als je wel op eigen houtje wilt lopen, maar toch alles wilt laten regelen door een expert.
Heb je een gids nodig voor de W-trek?
Nee, je hebt voor de W-trek geen gids nodig. Het is altijd druk genoeg in het park en verdwalen is eigenlijk onmogelijk. Het kan natuurlijk wel goed zijn om een gids in te huren als je meer wilt leren over de flora en fauna van Torres del Paine.
Hoe kom je in Torres del Paine voor je W-trek?
Je vertrekt vanuit Puerto Natales naar de ingang van Torres del Paine Nationaal Park. Dat kun je het beste met de bus doen, met busmaatschappij Bus Sur. Bustickets kun je online boeken via Busbud.com.
Wat is beste tijd om de W-trek te lopen?
De beste reistijd voor Torres del Paine is van november tot en met maart. De lente en de herfst zijn ook redelijk goede maanden, alleen de periode juni-augustus moet je vermijden. Het is dan winter in Patagonië, dus het is erg koud en veel voorzieningen voor toeristen zijn dan dicht. Houd er ook in de goede maanden rekening mee dat het weer zo kan omslaan. ‘Four seasons in one day’ is op Torres del Paine erg van toepassing, dus neem verschillende laagjes kleding mee.
Hoe zijn de refugios in Torres del Paine?
De refugios zijn prima. Het zijn berghutten zonder veel luxe, maar alles wat je nodig hebt is er. Een goede maaltijd (je kunt hier ook lunchpakketjes bestellen voor de volgende dag), een warme douche en een bed. Je slaap in slaapzalen samen met andere trekkers en het sanitair is gedeeld. De sfeer in de refugios is meestal erg gezellig, omdat iedereen met hetzelfde doel bezig is: de W volbrengen!
Meer lezen over meerdaagse trekkings?
- Verslag van de Mount Everest Base Camp Trek in Nepal
- Wandelen in Kirgizië: vierdaagse trekking naar Ala-Kul
- Een huttentocht in Zwitserland lopen: zo pak je dat aan
*Dit artikel bevat affiliatelinks. Hier lees je er meer over.
Hi Karlijn,
Wat een leuk verhaal, ik deze trek daardoor ook graag lopen. Hoe hebben jullie de cabins geregeld? Ik zie op internet alleen totaalpakketten en die zijn erg duur, dus ik wil het graag zelf proberen te regelen ?
Groetjes
Sylvia
Wat leuk! Ik heb destijds alle refugios los geboekt via Fantastico Sur. Dat zou nu vast nog moeten kunnen 🙂
hallo Karlijn,
volgend jaar in november staat de w trek ook op onze planning:)
Hoeveel maanden op voorhand moet je de tenten boeken? ( aangezien dit in het hoogseizoen is)
Hoe zou jij je op voorhand voorbereiden? wandeltochten in Belgie zijn namelijk niet te vergelijken, haha:)
Alvast bedankt.
groetjes
Tara
Hoi Tara, ik zou de tenten zo vroeg mogelijk boeken, zeker als je in het hoogseizoen reist. Het is alweer lang geleden dat ik er zelf was (eind 2009), maar ik weet dat het inmiddels behoorlijk druk is op de W en dat vroeg boeken echt wel nodig is. Als je toch al weet wanneer je gaat, zou ik de tenten gewoon vastleggen. Nu is nog wel erg vroeg, maar een half jaar van tevoren kan best. Qua voorbereiding ben ik niet de beste persoon om je tips te geven, want ik ging zelf compleet onvoorbereid op pad. Vandaar dat het ook zo moeizaam ging 😉 Ik zou vooral oefenen met lang wandelen, dat is misschien wel het belangrijkste. Dat je weet dat je het volhoudt om 7 uur te lopen bijvoorbeeld. En verder is een goede basisconditie altijd belangrijk. Als je die hebt, komt het vast wel goed. Mij is het ook gelukt 😉
Hoi Karlijn,
Wat leuk om te lezen! Wij willen in februari de W trek gaan lopen. Mag ik vragen waar jullie de W trek hebben geboekt? Hebben jullie dit als pakket geboekt of alle overnachtingen los geboekt?
Alvast bedankt!
Groetjes, Wendy
Hoi Wendy, wij hebben alle refugios destijds via de website van Fantastico Sur geboekt en los vervoer geregeld vanuit Puerto Natales. Je kunt alle refugios in Torres del Paine direct via die website boeken, dan ben je in één keer klaar 🙂 Succes!
Hi Karlijn,
Even een vraagje. In februari 2017 gaan we onze wereldreis starten in Patagonië. Hoe ver van te voren moet je de W trek organiseren qua accomodaties boeken e.d.? Nog dingen om rekening mee te houden, behalve conditie? 😛
Alvast bedankt!
groet Sanja
Hoi Sanja, wat gaaf dat jullie op wereldreis gaan! En Patagonie is zo geweldig 🙂 Als je op de W in refugios wilt slapen, dan zou ik meteen boeken zodra je weet wanneer je er precies gaat zijn. Wij hebben in 2010 een paar maanden van tevoren onze bedden geboekt en toen was er nog ruimte, maar het is inmiddels een stuk drukker op de W. En de refugio’s zijn niet zo groot, dus het loopt snel vol. Als je kiest voor kamperen, dan hoef je volgens mij niet te reserveren, maar daar heb ik zelf geen ervaring mee. Misschien is het goed om dat te checken bij mensen die het recent nog hebben gedaan. Het forum van de Lonely Planet is daar een goede plek voor. Andere dingen om rekening mee te houden (conditie is sowieso een goede 😉 ) is om het eten alvast bij te boeken. Tenminste, als je in een refugio slaapt. Als je kampeert neem je waarschijnlijk alles zelf mee. Verder heb ik eigenlijk geen gouden tips. Neem zo min mogelijk mee, vergeet je regenjas niet en geniet er enorm van!
Wat een belachelijk mooi gebied lijkt me dat!! Respect dat jullie dit zonder voorbereiding / training volbracht hebben!
En feest der herkenning: ik ben zo’n muts (no offense!! ‘Eretitel’ die mijn vriend me geeft op zulke momenten…) die helemaal vol goede moed en vol Hollandse wandelconditie (lees: kilometers vreten op vlak land gaat top, een duin beklimmen lukt ook nog, maar een berg… ?) aan zulke dingen begint om dan na een (paar) uur mezelf en iedereen om me heen grondig te vervloeken. Om daarna weer als een idioot blij rond te springen bij elk mooi uitzicht ?
Deze regio (al dan niet met trekking…) gaat echt wel op de bucketlist!
Patagonië is zo fantastisch mooi! Maar een beetje conditie voor deze trekking was wel leuk geweest, had een hoop gevloek en getier gescheeld 😉 Het muts-gehalte is heel herkenbaar, ik vraag me na een uur altijd af wat me heeft bezield om zo’n tocht te ondernemen. Beetje jammer is dat ik altijd alleen mezelf de schuld kan geven, omdat ik dit soort dingen altijd bedenk 😉
Torres del Paine staat hier ook op het verlanglijstje en ik zou – al ik daar dan toch ben – liefst het full circuit doen. Maar dan ga ik toch wel wat sporten op voorhand dat mijn conditie ok is. Dan kan je gewoon veel meer genieten op het moment zelf.
Ik reageerde hier ook al op een post over Kirgizië. Daar heb ik zo genoten van iedere trekking omdat mijn conditie redelijk goed was. In oktober / november liep ik de EBC-trekking in Nepal met een conditie die toch een stuk minder was. Man, wat heb ik afgezien. En ik had dan nog een route gekozen met wat extra zware passen. Hehe. En dan had ik ook nog eens de pech dat de andere mensen in de groep super sportief waren waardoor het tempo erg hoog lag (‘jullie zijn een heel goede groep’). Mja, ik heb echt keihard afgezien en kon op den duur geen bergen meer zien (lastig als je in Nepal bent ;-)).
Maar eens je terug thuis bent vergeet je al die zware momenten en blijven alleen de mooie herinneringen over. Gek eigenlijk.
Hoi Evelien, helemaal mee eens dat een goede conditie zoveel fijner is! Ik heb in Nepal in vrij goede conditie een zesdaagse trek gedaan (niet de EBC, die lijkt me fantastisch maar inderdaad loodzwaar) en die ging prima. Maar de Torres en onze trekking in Kirgizië…hoogte- en dieptepunten wisselden elkaar af, zullen we maar zeggen 😉 Maar je hebt gelijk: al die zware momenten zijn we alweer vergeten, ik denk vooral terug aan al die prachtige uitzichten en dat heerlijke, voldane gevoel na een dag lopen! Ik hoop dat je de Torres kunt gaan doen, prachtig is het daar!
Hoi Karlijn,
Heel mooi je verhaal!
Wij gaan de W-route ook lopen in januari/februari (althans… dat hopen we ;)) Het enige probleem is namelijk dat we nog niks geboekt hebben. Klopt het dat alle refugios heel lang van te voren vol zitten? Heb je de indruk gehad dat je wel lastminute met eigen kampeerspullen de tocht kan gaan doen? Of zijn ook de campingplaatsen allemaal gereserveerd?
Groetjes en alvast dank voor je reactie 🙂
Dank je Irene, en wat gaaf dat je de W ook gaat lopen! Voor zover ik weet hoef je alleen de refugios van tevoren te boeken. Toen wij er in december waren, waren ze meestal vol, dus ter plekke boeken is lastig. Maar ik kan me niet voorstellen dat de campings problemen opleveren, zolang je al je eigen spullen meeneemt. Heel veel respect voor het feit dat je de tocht met volle bepakking gaat lopen, dat was mij echt niet gelukt! Heel veel plezier alvast!
Door het voorbereiden van de reis in januari 2016 , maak je me blij, afzien en de moeite waard .
Leuk door te googlen zo’n verslag tegen te komen .
Hoop ook iets leuks te kunnen verslaan 🙂
Hoi Joop, geweldig dat je naar Patagonië gaat! De W is inderdaad enorm de moeite waard, hoe pittig het soms ook was. Geniet er enorm van, dat wordt een prachtige reis!
Torres del Paine staat hoog op mijn bucketlist…en na het zien van deze onwaarschijnlijk mooie plaatjes alleen nog maar hoger. WAUW!
Torres del Paine is fantastisch! Dat kan volgens mij nooit tegenvallen 🙂
Je hebt in ieder geval de Torres uit de wolken gezien, dat is mij nog nooit gelukt haha 😉 de trekking is niet eenvoudig maar het weer kan het lastig maken. Ohja, en de buikgriep die we hadden opgelopen, waardoor we kotsend over de trail liepen. Voor ons dus ook niet zo’n mooie herinneringen en dus goede reden om nog een keer terug te gaan. Dan doen we overigens de Full Circuit 😉
Kotsend over de trail lopen? Wat een ellende!! Ik vond het zonder ziek zijn al zwaar genoeg. De Full Circuit lijkt me ook fantastisch, maar dan heb ik wel een drager nodig. No way dat ik al die kampeerspullen zelf die bergen op krijg 😉
Geweldig om te lezen Karlijn! Ik moest wel gniffelen om de zoveelste ‘stom park’, haha! De lippenbalsem kwijt raken, dat is ook mijn drama. In Barcelona heb ik de hele groep opgehouden omdat ik persé een nieuwe moest kopen. En wat vond ik later terug in mijn tas?
Prachtige foto’s trouwens, echt onwijs gaaf. Had je niet enorme spierpijn omdat je de tocht ongetraind liep? Het klonk erg pittig!
Haha, grappig dat je in Barcelona de hele groep hebt opgehouden! Dat zou mij ook kunnen overkomen, als het om mijn lippenspul gaat, verlies ik alle fatsoen uit het oog 😉 En ‘m dan ook nog terugvinden in je tas!
Qua spierpijn ging het nog wel met de Torres. Natuurlijk had ik wel wat pijntjes hier en daar, maar niks geks. Ondanks dat ik het echt zwaar heb gehad! In Nepal was dat wel anders, hoewel ik die trekking wel in redelijke conditie heb gedaan. De op een na laatste dag moesten we echter honderden trappen afdalen, uren lang. Dat ging vlot, maar de volgende dag kon ik bijna niet meer vooruit. Elke keer die klappen op je knieën bij het dalen, dat wil wel! Maar goed, de Nepalezen lagen in een deuk toen ze mij zagen strompelen, dus die hebben er in elk geval plezier van gehad 😉
Klinkt als een waanzinnige ervaring, maar my god, wat lijkt me dit zwaar. Ik ben niet echt een held als het gaat om klimmen/tegen een berg om te lopen, dus heel erg veel respect dat je dit hebt gedaan. Kan me heel goed voorstellen dat het op het moment zelf minder romantisch is dan dat het lijkt.
Het was inderdaad gaaf, maar ook echt zwaar, zeker omdat ik helemaal geen goede conditie heb. Klimmen, trappen…geen succes 😉 Romantisch was het niet, maar gelukkig maakte de omgeving alles goed!
Hihi, mooi avontuur. Moet hardop lachen bij je zin: Stom park. Punt. 🙂 IK heb de 6daagse Annapurna trekking gelopen in Nepal. De natuur is magisch daar en je loopt door veel dorpjes waardoor je ook nog wat cultuur meepakt. Dank voor je mooie verhaal weer en die foto’s…!
Dank je Linda 😉 Wij hebben ook zes dagen gewandeld in de Annapurna (de Jomsom-trek) en we vonden dat ook zo geweldig! Onze conditie was toen een stuk beter en we hoefden daar niet zoveel te vloeken en te zuchten 🙂 Ik vond de dorpjes daar inderdaad ook erg fijn, een geweldige combinatie van cultuur en natuur. I love Nepal!
Leuk verslag om te lezen! Vooral ook om te zien dat niet altijd allemaal appeltje-eitje is.
Dank je Jenny! Als het op actief zijn aankomt, is het voor mij bijna nooit appeltje-eitje 😉 Had ik maar ergens een sportief gen verstopt, maar helaas! Toch vind ik dit soort trekkings wel heel gaaf om te doen. Al ben ik dan bijna bezweken op de weg naar de Torres 😉
Trekkings zijn inderdaad gaaf! In Papua nog eentje van twee dagen gedaan en dat was echt te kort!
Ik moet nog op zoek naar iets leuks voor dit jaar. TDP/Z-Patagonië zal het in ieder geval niet worden vanwege het weer.
Trekken in Papua lijkt me zo geweldig! Ik hoop dat je snel een leuke bestemming voor de zomer vindt. Misschien iets in Oost-Afrika, Uganda/Rwanda ofzo? Of Peru en Bolivia…of ben je overal al geweest 😉 ?
“Stom park”. Haha, ik heb wel een beetje moeten gniffelen om dit verhaal hoor Karlijn. 🙂
Ach, het heeft toch ook wel wat, om ongetraind te lopen? Het levert én mooie plaatjes op én een goed verhaal!
Ikzelf ben ook altijd iets té optimistisch. Dan denk ik dat het wel mee gaat vallen, maar dan blijkt het dat toch niet hélemaal te doen.
Zoals toen ik de Tiger Leaping Gorge liep bijvoorbeeld. Die ‘bends’, afzien!
Het was ook de bedoeling dat je er een beetje om moest lachen 😉 De Tiger Leaping Gorge lijkt me wel fantastisch trouwens! Maar als ik dit zo lees, zal ik daarvoor toch een beetje moeten trainen. En dan echt 😉
Wat een mooi en eerlijk verslag. Ik heb zelf nogal een haat-liefde-verhouding met trekkings. De uitzichten zijn vaak prachtig, maar het afzien dat er bij hoort… Hmmm. Veel mensen zijn uiteindelijk trots dat ze het hebben gedaan, maar ik herinner me mijn eigen gevloek en de bijbehorende chagrijnigheid vaak nog goed… Dagtrips of tweedaagse wandelingen zijn voor mij meestal de oplossing. Een beetje afzien, maar niet teveel 😉
Hoi Edith, herkenbaar hoor! Het afzien is vaak wel wat minder (net als het ‘waarom doe ik dit’-gevoel), maar ik ben wel zo iemand die achteraf haar eigen gevloek en geklaag een beetje vergeet 😉 . Ik houd wel van lange trekkings, maar dan moet de omgeving het ook echt waard zijn. In Nepal en Chili was dat zo, maar anders vind ik een dagwandeling ook een prima oplossing! Ik heb nu nog de Mt Everest Basecamp hoog op de wensenlijst staan. Dat is twee weken afzien, arrggh! Mijn vriend is nog niet zo enthousiast. Die herinnert zich mijn gevloek natuurlijk nog wel goed 😉
Wat een verhaal! Goed dat jullie hem helemaal uit hebben gelopen, doorzetters 😉
Hoi Eva, aan opgeven hebben we niet gedacht 😉 Het wisselde elkaar zo af: helemaal kapot zijn en daarna meteen weer dolenthousiast zijn over weer een prachtig uitzicht. Daardoor hielden we de moed er toch in 😉 Maar zwaar was het zeker!
Wat bijzonder Karlijn, wat een avontuur! Ik wil zo graag naar Chili want de natuur schijnt onvergetelijk te zijn.
Hoi Ester, de natuur in Chili is inderdaad zo prachtig! Van de mooie woestijnen in het noorden, de vulkanen in het midden en de natuurparken in het zuiden: alles is even prachtig en heel gevarieerd. Echt een schitterend land!
Mooi verslag en dito foto’s. Je weet me wel moed te geven zeg…. In november zal ik daar ook ergens rondhuppelen 😉 We hebben nog niets gepland, maar Torres del Paine gaan we zeker bezoeken. Ik krijg er nu nog meer zin in!
Hoi Robert, ik dacht nog aan jou toen ik dit verhaal schreef 😉 Maar geen zorgen: jij bent vast in betere conditie dan ik toen was (iedereen heeft een betere conditie dan ik), dus je gaat er vast niet zoveel moeite mee krijgen. En ondanks dat het voor mij echt zwaar was, heb ik er totaal geen spijt van gehad. Torres del Paine is een van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest!
Dat zou wel eens tegen kunnen vallen.. Ik ken het door jouw beschreven gevoel maar al te goed. Afgelopen jaar bij de beklimming van de Martinswand (200 meter bijna loodrecht naarboven) me vaak afgevraagd wat ik er in godsnaam aan het doen was…, bah! Maar achteraf toch zeer voldaan en trots dat ik het had gehaald 😉
200 meter loodrecht naar boven? Dat klinkt alsof ik dat niet gehaald had 😉 Maar het klopt: achteraf ben je trots op je prestatie, dat maakt al het afzien weer helemaal goed!
Hier mijn gejammer 😉
http://www.traveljunks.nl/outdoor-sport/de-majestueuse-martinswand/
Wat een verhaal, respect hoor! Ik zou dat nooit durven of kunnen. Geen van beiden! Maar als je dit hebt volbracht, dan zijn de Torres een eitje 🙂
Mooi beschreven met weer heel indrukwekkende foto´s erbij! Patagonië staat ook hoog op mijn verlanglijstje samen met deze wandeling. Super stoer dat jullie ´m helemaal uitgelopen hebben.
Dank je Marjolijn! Patagonië is zo mooi, ik kan me voorstellen dat het hoog op je verlanglijst staat! De W is ook echt een aanrader, al is het wel fijn als je in iets betere conditie bent als ik toen was 😉 Maar toch: al het afzien meer dan waard!
Super leuk om te lezen! Torres del Paine is zoooooo ontzettend gaaf! Ik vind het echt jammer dat wij maar één wandeling hebben gedaan in het park. Maar wel de zwaarste 😉 Wij hebben in één dag van Hosteria Las Torres, daar was ongeveer de busstop, naar de Base de las Torres gelopen én weer helemaal terug! Het was inderdaad één van de zwaarste dingen die we ooit deden, maar zo ontzettend gaaf! Vooral dat laatste stuk inderdaad was mega zwaar. Je denkt ‘ohhh nog 3 kwartier en dan ben ik er’, maar die 3 kwartier zijn én geen 3 kwartier en de zwaarste van het hele parcours 😛 Maar wat ben ik, net als jij, mega blij dat ik daarboven heb gestaan! Wij hadden ook zo’n geluk trouwens, want toen we boven aan kwamen zaten de Torres volledig in de mist. Wij al flink balen, maar na een kwartiertje een beetje gelanterfant te hebben verdwenen de wolken en kwamen ze ineens te voorschijn. Een magisch moment!
Wow, respect voor het feit dat je die wandeling hebt gemaakt! Wij sliepen gelukkig ergens halverwege die tocht in een refugio. Als we helemaal naar beneden hadden gemoeten, waren we om tien uur ‘s avonds nog aan het lopen geweest ;). En inderdaad, dat laatste stuk naar de Torres! Fijn dat de mist nog helemaal optrok en dat je de Torres kon zien. Ik was zo bang dat al mijn afzien voor niets zou zijn…Dat is natuurlijk ook het fijne van het Patagonische weer: het verandert supersnel. Opeens kan alle regen weg zijn en loop je in het zonnetje met blauwe lucht erbij!
Jaa 4 seizoenen in één dag is inderdaad heel normaal in Patagonië. Zo bijzonder dat je eerst in zon loopt, dan in de regen en dat het verderop hard waait en het ineens ijskoud is! Wij zijn tijdens de tocht ook 3x ‘dood gegaan’ hoor 😉 Eenmaal beneden had ik zo’n last van m’n knieën! Misschien moet ik toch eens over wandelstokken nadenken hahah
Wandelstokken kunnen inderdaad best handig zijn! Ik kan me voorstellen dat je knieën helemaal gaar waren na die wandeldag. Ik vind het zo knap dat jullie dat in een dag gedaan hebben!
Ja wij eigenlijk ook wel 😉 Ook ongetraind trouwens haha. Gewoon doorzetten denk ik, maar ik heb ook vaak “stom park” gedacht hoor 😉
Gelukkig leverde al dat zweet en tranen wel mooie foto’s op. Prachtige uitzichten! Maar het kamperen, het lange lopen en het gevaar van het verliezen van DE Labello schrikt mij ook een beetje af. Zelf heb ik nog geen ervaring met meerdaagse trekkingen. Zou jij nog een keer zo’n trekking willen maken? Wellicht met betere weersomstandigheden?
Ha, nog een Labello-fan! Ik ben echt verslaafd aan dat ding, ik kan eigenlijk niet zonder. Paniek in de Torres! Het lange lopen vonden wij uiteindelijk wel meevallen, het was vooral het continue stijgen en klimmen wat wij heel zwaar vonden. Het weer was ons uiteindelijk vrij goed gezind, het wisselt heel snel in dat gebied. Het nachtje kamperen was geen goed idee, we hadden lekker alle nachten in de guesthouses moeten slapen. Want dat beviel prima! Je komt ‘s avonds dan in een lekker warm hostel aan, met een goede douche, een prima bed en lekker eten. Dan laad je echt even op voor de volgende dag. Vijf dagen kamperen zou helemaal niets voor mij zijn, en ik zou al die spullen bovendien nooit hebben kunnen dragen. Maar het maken van meerdaagse trekkings vind ik heerlijk. We hebben in 2010 ook een week gewandeld in Nepal, op het Annapurna Circuit. We sliepen in guesthouses en hadden een drager (dat is daar heel normaal) en we waren toen in vrij goede conditie. En ik vond het heerlijk, elke dag uren lopen door de mooiste gebieden. Dit jaar gaan we ook een meerdaagse trek maken in Kirgizië en de Mount Everest Basecamp Trek staat hoog op mijn verlanglijst. Hoewel de W echt heel zwaar was, hebben we gek genoeg wel de smaak te pakken gekregen!
Jeetje, wat een ongelooflijk mooie foto’s weer!
Patagonië staat heel hoog op ons lijstje (wat niet), maar ik werk in het voortgezet onderwijs en kan dus in het juiste seizoen niet heel lang op vakantie!
Dank je Chantal! In de zomer naar Patagonië gaan heeft inderdaad niet zoveel zin, dan is het weer echt te slecht. In de goede maanden is het zelfs nog heel onvoorspelbaar. Misschien kun je ooit nog eens een paar dagen aan de kerstvakantie plakken? Al heb ik geen idee of dat mogelijk is in het onderwijs…
Mooi verslag (en foto’s)! Volgende keer toch trainen? 😛
Dank je! Tja, ik kan nu wel zeggen: natuurlijk ga ik de volgende keer wel trainen. Maar ja, dat dacht ik de vorige keer ook 😉