Wereldreisweek #11 in foto’s

Ruim een week zijn we uit de lucht geweest en reisden we over de Pamir Highway, grotendeels op de grens van Tajikistan en Afghanistan. Tajikistan is hoog binnengekomen in onze top 5 van mooiste landen ooit. Van besneeuwde bergtoppen tot ruige rotsformaties en van wilde rivieren tot hete hotsprings, het land heeft het allemaal. Inmiddels zijn we in Kirgizië, maar natuurlijk laat ik in dit verslag eerst zien wat we afgelopen week beleefden.

Maandag: ziek naar Khorog

De dag begint slecht, want Ward is ziek. Iets verkeerds gegeten waarschijnlijk. Normaal is dat al geen pretje, maar we zitten in de afgelegen Bartang Vallei en we moeten eerst 7 kilometer teruglopen naar de weg, waar onze auto op ons wacht. Ondanks dat Ward zich slecht voelt, lopen we toch terug. We rijden vandaag namelijk naar het stadje Khorog, in vergelijking met de rest van de plaatsen hier het New York van de Pamirs. Het lijkt ons beter dat Ward daar uitziekt in een normaal hotel, in plaats van in een basic homestay met een stinkend gat in de grond als wc. Het is wel mooi om te zien hoe de eigenaar van de homestay voor Ward zorgt. Hij krijgt speciale kruidenthee, er worden kussens onder zijn hoofd gelegd en hij moet koppen thee met vier scheppen suiker drinken. Ondanks al die goede zorgen zijn we blij als we eenmaal in Khorog zijn. Een fijn hotel, een goede douche: even bijkomen.

Dinsdag: uitzieken in Khorog

Eigenlijk hadden we vandaag onze tocht door de Pamirs moeten starten, maar we besluiten een dag extra in de bewoonde wereld te blijven. Ward is wel veel beter, maar nog niet top en ons reisschema kan prima een dagje worden ingekort. Onze gids krijgt namelijk al de kriebels dat we –zoals gepland – twee nachten in het dorpje Bulunkul moeten slapen, dus dat verblijf korten we in.

Woensdag: de prachtige Wakhan Valley

We zijn er helemaal klaar voor: we gaan een week over de Pamir Highway reizen. We beginnen met een omweg, want we gaan eerst naar de Wakhan Valley. We rijden dicht langs de grens met Afghanistan, zien de hoge besneeuwde pieken van de Hindu Kush en genieten van het geweldige landschap. De Wakhan Valley is groen, maar wordt omringd door ruige bergen. Kinderen zwaaien ons enthousiast toe en oude vrouwen lachen breed naar ons. Wat een fijne plek! ’s Avonds slapen we in een goede homestay en wisselen reisverhalen uit met drie motorrijders, die ongeveer dezelfde route afleggen als wij. Andere reizigers, eindelijk!

Donderdag: hotsprings en forten 

We blijven nog een dag in de Wakhan Valley, want er is hier genoeg te zien. De vallei was belangrijk tijdens de Zijderoute en je kunt er dan ook verschillende oude forten bezoeken. Het Yamchun Fort is misschien wel het mooiste, hooggelegen op een klif. We gaan ook de hotsprings in en maken een wandeling naar eeuwenoude petroglyfen en een Boeddhistische stupa ergens in de bergen. De Wakhan Valley is een magische plek.

Vrijdag: één van de mooiste routes ter wereld

De Wakhan Valley verlaten gaat niet zomaar: daarvoor rijd je uren door de bergen, over onverharde slingerweggetjes en met de meest spectaculaire uitzichten. Het groene van de Wakhan Valley verdwijnt al snel, om plaats te maken voor ruige rotsen, ijzige meren en bergen in alle kleuren van de regenboog. Het is helder en we kunnen zelfs Pakistaanse bergen zien liggen. We lunchen in de middle of nowhere en genieten van de verlatenheid. Wat een plek! ’s Middags rijden we door naar de meren rondom het kleine, deprimerende dorp Bulunkul. Eigenlijk zouden we hier ook overnachten, maar de homestay is volgens onze gids en chauffeur zo slecht, dat we doorrijden naar het plaatsje Alichur. Ook een rampzalige plaats, maar de homestay is fijn en de eigenaren zijn hartelijk. Een prima oplossing. 

Zaterdag: helemaal van de gebaande paden

De eerste uren hobbelen we nog over de Pamir Highway (highway, ha!), maar dan gaan we opeens van de weg af. We rijden off road door een spectaculaire vallei, met prachtige rotsformaties, tientallen kleuren, witte toppen en weidse uitzichten. We zijn op weg naar Jarty-Gumbaz, een gebied waar vrijwel geen toeristen komen. Hoewel de omgeving schitterend is, krijg ik het benauwd van de verlatenheid en afgelegenheid van dit deel van Tajikistan. Geen weg, alleen een spoor. Geen dorpen en geen mobiele ontvangst. Geen ander verkeer, maar uren rijden zonder iemand tegen te komen. Brrr. Gelukkig maken de landschappen veel goed. We slapen die nacht in een jagerskamp. In dit gebied komen Marco Polo-schapen voor (witte herten met enorme hoorns), waar in bepaalde maanden van het jaar op gejaagd mag worden. Gelukkig niet als wij er zijn, wij proberen ze alleen te spotten. Dat lukt, hoewel op grote afstand. We bezoeken ook een nomadenfamilie, die in de zomermaanden in een prachtige yurt in de vallei woont. Heel bijzonder!

Zondag: weer terug in de ‘bewoonde’ wereld

We nemen een andere, wederom spectaculaire off road-route terug richting de bewoonde wereld. Ons einddoel vandaag is het plaatsje Murgab. Nog steeds afgelegen, er is niets te beleven en het hele dorp is één grote bende, maar we zijn weer enigszins onder de mensen. We blijven hier twee nachten. Daarna start de laatste etappe van deze briljante roadtrip, richting Kirgizië!