Persoonlijke terugblik op 2020: wat ik wél en niet heb gedaan

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven, maar een terugblik op het afgelopen jaar hoort er traditiegetrouw toch bij. In deze blog kijk ik terug op wat ik in 2020 wél heb gedaan, maar ook op wat ik niet heb gedaan. Dat past bij 2020, het jaar van dingen die niet door konden gaan.

Wat ik wél deed: reizen plannen

Januari begon nog enigszins optimistisch, al moet ik eerlijk zeggen dat ik dit jaar vanaf het begin al niet echt voelde. We waren net terug van een reis van een half jaar (goddank dat we die reis in 2019 maakten) en de eerste maanden thuis moeten we altijd onze draai een beetje vinden. Maar zoals altijd maakte ik deze maand veel reisplannen en ging ik een geweldige samenwerking aan met Matoke Tours, voor een droomreis naar Oeganda en Rwanda. Samen met Better Places zette ik mijn eerste blogreis naar Jordanië op, waar ik al snel vijf inschrijvingen voor binnen had. Ik kwam er net weer een beetje in toen de eerste berichten uit China binnensijpelden. Maar zoals veel mensen stak ik mijn kop in het zand en probeerde ik het knagende gevoel te negeren dat China heus geen 50 miljoen mensen van de wereld af zou snijden voor een onschuldig griepje.

Wat ik wél deed: trips naar Trier en Lille

In februari maakten we ons eerste tripje: een weekendje naar de Duitse stad Trier met SRPRS.me. Een superleuke stad en een fijn weekend weg. Op 10 maart werd ik veertig en we besloten dat te vieren met een weekend Lille. Dat was het weekend van 4-6 maart en toen had corona al zijn intrede gedaan in Nederland. Lille bleek een geweldige stad, maar op zaterdagavond zaten we in een bomvol restaurant pal naast een Italiaans stel. Ik denk dat ik me toen voor het eerst niet op mijn gemak voelde in de buurt van andere mensen. En vanaf mijn verjaardag ging het definitief bergafwaarts met de hele corona-ellende.

Wat ik niet deed: het nieuws ontwijken

Maart herinner ik me als een maand waarin het letterlijk en figuurlijk donker was. Ik weet dat het prachtig weer was, maar ik zat alleen maar vol afgrijzen voor de televisie en op mijn telefoon. Ward was anderhalve week ziek (corona of niet, geen idee) en lag in bed en ik volgde het nieuws. Continu. Mijn werk viel grotendeels stil, mijn blog stortte in en ik maakte me verschrikkelijke zorgen. Niet om mezelf, maar om de ziekenhuizen en de zieken, de ondernemers, de reisbedrijven, de mensen in landen waar het leven sowieso al zwaar is. Ik raakte langzaam in een lichte depressie. Social media hielpen ook niet: ik werd nog somberder van alle bloggers die hun blog succesvol omgooiden, van mensen die zes talen gingen leren en van hun zaak een online onderneming maakten. Supergoed van iedereen, maar mijn motivatie was tot het nulpunt gedaald.

Wat ik wél deed: reizen afzeggen

In maart zou ik eigenlijk naar Jordanië gaan om extra research voor mijn blogreis te doen. Die reis moest ik natuurlijk cancellen. De blogreis zelf was ook al snel van de baan. Onze Oeganda-reis verzetten we naar eind december (en die is inmiddels definitief gecanceld). Stockholm in de zomer moest ik annuleren. Ik had geen enkele moeite met het afzeggen van al die reizen. Ja, het was jammer, maar in het grote geheel der dingen stelde het natuurlijk niks voor.

Wat ik wel deed: in de zomer tripjes maken

We maakten in juni trips naar Friesland en Volendam en verder deden we niets bijzonders. Er staat me in elk geval niet veel meer van bij: alle dagen sinds maart waren hetzelfde. We bleven ons aan de regels houden en zochten geen drukte op. Al onze hoop was op Italië gericht, een reis die ik in januari al plande. En wonder boven wonder ging deze reis door. In aangepaste vorm, want we wilden niet vliegen, maar een autovakantie was ook een prima idee. Konden we meteen Oostenrijk en Zwitserland meepikken. Die reis was geweldig en precies goed getimed. Want tegen de tijd dat we de Nederlandse grens weer overstaken, steeg het aantal gevallen al snel. Twee weken later zaten we weer in lockdown-light. Deze keer raak ik er niet van in een depressie. Ik word er verre van vrolijk van en ik kijk nog steeds veel te veel nieuws, maar ik heb het enorm druk met werk en gewoon minder tijd om er steeds mee bezig te zijn.

Wat ik niet deed: ontspannen

Echt ontspannen is sowieso al niet mijn sterkste kant, maar dit jaar lukte het al helemaal niet. Ik voelde continu de coronawolk hangen boven alles wat ik deed. Altijd afwegen: is het handig om nu naar de stad te gaan? Is het niet te druk? Kunnen we wel op bezoek bij die en die? Kunnen mijn opdrachten wel doorgaan met de nieuwe maatregelen? Ik vind het nog steeds lastig. Elke keer als ik goed nieuws lees (yes, een vaccin), volgt er meteen deprimerend nieuws (een zeer besmettelijk gemuteerd virus in Engeland). Alle dingen die ik normaal doe om te ontspannen, zoals reizen, uit eten gaan en een terrasje pakken kunnen niet. Ward werkt fulltime thuis, dus mijn zo gewenste alleen-tijd is ook zeer beperkt. Allemaal luxeproblemen, ik weet het, maar toch.

Wat ik niet deed: bloggen

Als er één ding is wat ik dit jaar niet heb gedaan, was het bloggen. Ik had grootse plannen: in januari liet ik mijn site opnieuw ontwerpen en ik plande een dag in de week vrij om aan mijn blog te besteden. Maar toen mijn bezoekerscijfers instortten en reizen totaal onbelangrijk werd, kon ik het niet meer opbrengen om er iets aan te doen. Ik probeerde het nog wel, met het updaten van oude posts, het maken van Pinterest-pins en af en toe een nieuw blogje, maar het zette niet door. Misschien komt de motivatie terug als we weer mogen reizen. Ik hoop het, want ik mis het gek genoeg wel.

Wat ik wél deed: leren over fotografie

Het was één van mijn doelen van 2020: mijn fotografie verbeteren. Begin dit jaar volgde ik nog een gave masterclass bij fotograaf Pie Aerts in Amsterdam en ik boekte een workshop foodfotografie die, verrassing, niet doorging. In plaats daarvan ging ik voor de online cursus van Jord Hammond, waarbij ik vooral veel bijleerde over foto’s bewerken. Daar ben ik nog veel mee aan het experimenteren, zo leuk om te doen.

Lessen van 2020: toch nog iets geleerd

Ik houd van mijn werk

Ik ben altijd al een werkpaard geweest en de afgelopen jaren heb ik veel geklaagd over hoe druk ik het had. Maar toen ik in het voorjaar en de zomer minder opdrachten had dan normaal, ontdekte ik pas hoe hard ik mijn werk nodig heb. Ik ben enorm blij dat het sinds september weer druk is. Ik hou van tekstschrijven, van samenwerken met klanten en van deadlines. Werken zorgt ervoor dat ik me nuttig voel en de maanden dat het veel te rustig was voelde ik me echt ongelukkig.

Geen vertrouwen in de mensheid

Mijn vertrouwen in de mensheid heeft een enorme deuk opgelopen. Ik had nooit verwacht dat er tijdens een pandemie zoveel mensen met afwijkende meningen zouden zijn, niet gehinderd door enige medische kennis. Ik raak bijvoorbeeld helemaal in de stress van mensen die geen vaccin willen. Een vaccin is de enige manier om hier uit te komen, het wordt sneller dan verwacht ontwikkeld en dan willen we het niet? Ik kan er écht niet bij. Alleen als er genoeg mensen zijn ingeënt kunnen we weer normaal gaan leven. En mensen die denken: ‘er zijn genoeg anderen die ‘m nemen, dus dan lift ik daar wel op mee’, daar heb ik al helemaal geen woorden voor.

Blij met familie en vrienden

Ik ben blij met mijn vrienden en familie. Godzijdank bleken we geen coronawappies in onze omgeving te hebben en zit iedereen ongeveer op dezelfde, in mijn ogen verstandige lijn.

Niets te klagen

Ik wist het al, maar ook tijdens deze pandemie blijkt maar weer dat ik niets te klagen heb. Ja, mijn werk zakte even in, maar dat herstelde zich weer. Ja, mijn blog heeft geen bezoekers meer, maar daar hoefde ik niet van te leven. Niemand in onze omgeving werd tot nu toe erg ziek en wij zijn zelf ook gezond. We hebben een prima huis, we kunnen allebei thuis werken en we hebben geen kinderen die we thuis les moeten geven. Kortom: écht niets te klagen.

Wat verwacht ik van 2021?

Nu staat 2021 voor de deur en dankzij de vaccins heb ik er vertrouwen in dat de tweede helft van het jaar beter zal worden dan 2020 was. Over de eerste helft maak ik me geen illusies: dat wordt niks. Ik heb voor het eerst van mijn leven geen reisplannen, ik reken het komende jaar nergens op. Ik wens je het beste voor het komende jaar, blijf vooral gezond en als je mijn blog bent blijven lezen: enorm bedankt!