De mooiste National Geographic-momentjes

Op reis kan ik soms niet geloven dat ik echt op een bepaalde plek ben. Dat ik echt tussen de Bhutanese festivalgangers sta, gegroet wordt door Tibetaanse pelgrims of een praatje maak met een lid van de Kuna-stam op de San Blas Eilanden. Soms heb ik even het gevoel dat ik midden in de National Geographic ben gestapt. In deze post lees je over mijn mooiste National Geographic-momentjes!

1. Begroet worden door Tibetaanse pelgrims

Toen we de Tibetaanse hoofdstad Lhasa binnenreden, leek het net alsof we in een gewone Chinese stad waren beland. Overal winkels, neon en karaokebars. Niet wat we ons voorstelden bij het magische Lhasa. Maar toen we vanaf ons hotel naar het oude hart van de stad liepen, werden we stil. De lucht was ijl, we wandelden langs kraampjes met gedroogd yakvlees en zagen overal gebedsvlaggen wapperen. Rondom de heilige Jokhang-tempel liepen Tibetanen uit alle windstreken hun pelgrimsronde. De pelgrims leken soms wel honderd jaar oud. Ze zwaaiden fanatiek met hun gebedsmolens, hadden prachtige gerimpelde gezichtjes en droegen traditionele kleding. En overal waar we kwamen hoorden we ‘Tashi delek’, Tibetaans voor ‘hallo’. Sommige pelgrims staken zelfs hun tong naar ons uit, de traditionele begroeting. We groetten terug, stralend en zwaar onder de indruk. Zo magisch als die middag werd de Jokhang nooit meer.

2. Te gast op een begrafenis van de Tana Toraja

Tana Toraja in Zuid-Sulawesi, Indonesië, is een unieke plek. De Tana Toraja-stam stelt haar hele leven in dienst van de dood: alles draait om hard werken en genoeg geld verdienen voor een grootse begrafenis. Een begrafenis waar zoveel mogelijk buffels en varkens worden geslacht, zodat de dieren je kunnen begeleiden bij je reis naar het hiernamaals.

De omgeving, de begraafplaatsen en de markten van Tana Toraja waren al bijzonder, maar toen we bij een begrafenis aanwezig mochten zijn, moest ik mezelf even knijpen. De familie was prachtig traditioneel gekleed, er werden allerlei ceremonies gehouden en de gillende varkens werden aan stokken naar binnen gedragen om geslacht te worden. Rijen buffels stond hetzelfde lot te wachten. We hebben niet gezien hoe de dieren de keel werd doorgesneden, daar had ik geen behoefte aan. Maar ik keek mijn ogen uit. Wat een andere, onbegrijpelijke wereld. En wat bijzonder om daar even deel van uit te maken.

3. Terug naar de Middeleeuwen in Tiruchirappalli

Eigenlijk hadden we in Zuid-India elke dag National Geographic-momentjes, maar ons eerste bezoek aan de levende tempelstad Tiruchirappalli (Trichy) staat me nog het meeste bij. Rondom de enorme tempels van Trichy vind je complete dorpen, met winkeltjes, markten en restaurants. We stapten uit de auto en mijn adem stokte even. Voor me zag ik de enorme toren van een van de tempels, versierd met honderden gekleurde figuren. Riksja’s reden af en aan, luid rinkelend met hun bellen. Koeien sjokten rustig door de smalle straatjes, kraampjes stonden vol kruiden, kaarsen en prentjes van Hindoe-goden. Twee mannen die duidelijk niet meer konden lopen bedelden om roepies en vrouwen in een wolk van kleuren en glanzende sari’s onderhandelden fanatiek bij een fruitstalletje. De geuren van wierook en riool vermengden zich met elkaar, gelukkig snel verdrongen door de geur van vers naanbrood. Ik werd er bijna duizelig van en wilde niets liever dan de bazaar in, de tempels in, en me helemaal onderdompelen in het kleurrijke, gekke, onbegrijpelijke Zuid-India.

4. Een festival in Bhutan

Op de jaarlijkse traditionele festivals van Bhutan komen honderden mensen af. Bhutanezen in hun mooiste kleding, die dagen genieten van de dansen die monniken opvoeren. Dansen die eeuwenoude legendes uitbeelden en oude verhalen doen herleven. Met altijd een moraal op het eind. Wij mochten een dag doorbrengen tussen de feestende Bhutanezen en ik vond het prachtig om te zien. Deze festivals worden al eeuwen op dezelfde manier gevierd en nog steeds genieten de Bhutanezen met volle teugen van dit vermaak. Net als ik: ik wilde elk fantastisch, kleurrijk detail in me opnemen.

5. De Kuna op de San Blas Eilanden

De San Blas Eilanden in Panama zijn geweldig. Met een propellervliegtuigje vlieg je van Panama City naar deze eilandengroep aan de Caribische kust. De piloot maakt af en toe een tussenlanding om wat pakketjes af te leveren, maar dan stijg je weer op. Met onder je paradijselijke koraaleilandjes, witte stranden en groene jungle. Ze zeggen dat de San Blas Eilanden uit 365 eilandjes bestaan, één voor elke dag van het jaar. Het is een bijzondere plek en dat komt ook door de Kuna-indianen, die dit gebied zelfstandig runnen, met hun eigen wetten, taal en cultuur. Als we het dorp Playon Chico bezoeken, zijn we erg onder de indruk. De armoede is hier groot en veel jonge Kuna vertrekken naar Panama City. Maar de Kuna vormen ook een hechte gemeenschap en het is prachtig om te zien hoe ze hun tradities in ere houden. De traditionele kleding van de vrouwen is misschien wel het mooiste: zulke kleurrijke outfits heb ik nog nooit gezien. De combinatie van perfecte bountyeilandjes en een unieke cultuur maakten de San Blas Eilanden voor mij heel bijzonder.

6. De almronde van de monniken in Myanmar

Het is stil in het dorpje Nyaungshwe, vlakbij het Inle Lake. De ochtendmist is nog niet helemaal opgetrokken en de zon is nog niet op. Er is bijna niemand op straat, alleen een paar vrouwen met grote potten rijst in hun armen. Opeens schemert er rood door de mist en geruisloos verschijnt een lange rij monniken, gekleed in hun donkerrode gewaden. In complete stilte ontvangen ze hun dagelijkse maaltijd van hun dorpsgenoten. Er is niemand anders om ons heen en wij bekijken het schouwspel van een flinke afstand. Dit willen we niet verstoren. Dan schijnen de eerste zonnestralen door de bomen, gevangen door de monniken die de rij leiden. Het begin van een nieuwe dag in prachtig Myanmar.

7. Ta Prohm in de regen

Het regende in Angkor Wat, Cambodja, en de meeste toeristen waren weggevlucht. Wij besloten om Ta Prohm te bezoeken, de tempel die helemaal is overgenomen door de jungle. Er was niemand. De regen stopte, de stenen van de tempel glansden van het vocht. De wortels van de bomen slingerden zich over de eeuwenoude stenen en hielden de tempel in een stevige wurggreep. Het leek alsof er nooit eerder iemand de tempel in was geweest. Tijdens dit ene stille uurtje in Ta Prohm voelde ik me even een ontdekkingsreiziger.

Ben jij wel eens ergens geweest waar je een National Geographic-gevoel kreeg? Ik ben benieuwd!