Wereldreisweek #7 in foto’s

Eergisteren verlieten we Iran en kwamen we aan in onze eerste ‘Stan’. We zijn in Turkmenistan en daarmee officieel in Centraal-Azië. Ik was ervan overtuigd dat we hier geen internet zouden hebben, maar via een VPN-verbinding is het toch gelukt. Met de gewone wifi kun je alleen je mail lezen, de rest is geblokkeerd. Dit is het zevende weekverslag van onze wereldreis!

Maandag: de woestijnstad Yazd

Midden in de Iraanse woestijn ligt Yazd, vol lemen huizen, moskeeën met blauwe minaretten, smalle straatjes en drukke bazaars. Woestijn = heet, en in Yazd is het ruim 45 graden. We staan dus vroeg op en beginnen aan een mooie wandeling door het oude centrum van Yazd. Het is mooi om te zien hoe de stad is aangepast aan het hete klimaat. Vooral de windtorens die overal boven de stad uittorenen zijn speciaal: deze wekken natuurlijke airconditioning op.

Dinsdag: nog dieper de woestijn in

De eerste stops zijn een vuurtempel (waar al honderden jaren hetzelfde vuur brandt) en de Towers of Silence, tempels die in een Star Wars-achtig, verzengend heet landschap liggen. Dan rijden we door naar Meybod, net als Yazd een lemen stad. Deze heeft een prachtig oud kasteel en een mooie caravanserai, een pleisterplaats op de oude Zijderoute. Via de tempel Chak Chak rijden we diep de grillige woestijn in, naar het plaatsje Kharanaq. De vervallen oude citadel van dit dorp is heel fotogeniek en vooral in het warme avondlicht prachtig. ’s Avonds slapen we in een basic caravanserai. Een mooie ervaring, als onderdeel van onze Zijderoute!

Woensdag: de nachttrein naar Mashhad

Vandaag is een wachtdag: om vier uur ’s middags vertrekt onze nachttrein naar Mashhad en we hebben eigenlijk geen plannen meer. Onze chauffeur Hamid regelt thee voor een picknick in een park in Yazd en we gaan uitgebreid lunchen. Na de lunch trakteert Hamid ons op gebakjes en bij het treinstation nemen we afscheid van hem. We konden het prima met hem vinden. De vijftien uur durende nachttrein naar het noorden van Iran is heel comfortabel. We hebben een coupé voor ons alleen, er wordt eten en drinken geserveerd en we slapen prima. Reizen per trein blijft relaxed!

Donderdag: de heiligste plek van Iran

Mashhad is de tweede stad van Iran en dankt haar bestaansrecht aan de shrine waar Iman Reza begraven ligt. Dit enorme complex is een heilige plek voor moslims en Mashhad staat op nummer vier van heilige steden, na onder andere Mekka. We willen de shrine het liefst zelf verkennen, maar als ik om een chador ga vragen bij de ingang (dat ding is verplicht in shrines, gelukkig niet in moskeeën), worden we natuurlijk onderschept. We mogen als niet-moslims en enige Westerse toeristen in de verre omtrek niet alleen naar binnen en krijgen een gids toegewezen. Dat blijkt een leuke vrouw die perfect Engels spreekt, dus we steken er toch nog wat van op. De shrine zelf is prachtig, overdadig versierd en heel druk bezocht en het is toch bijzonder dat we het complex als niet-Moslims mogen bekijken.

Vrijdag: klaar voor Turkmenistan

’s Ochtends maken we een klein uitstapje naar Tus, waar de tombe van de Iraanse dichter Ferdosi ligt. We bezoeken ook nog een oude moskee en weer terug in Mashhad lunchen we uitgebreid bij een oud theehuis. De rest van de dag doen we niet veel meer. We bereiden ons voor op de grensovergang met Turkmenistan, halen ons Russisch op en besteden wat tijd aan onze filmpjes en foto’s.

Zaterdag: cultuurshock in Turkmenistan

Het is drie uur rijden naar de grens. Het laatste stukje tot de grenspost rijden we mee met een lokaal busje, vol kleurrijk geklede Turkmeense vrouwen. De grensovergang zelf duurt zo’n drie uur. Er zijn allerlei systemen waar we in mee moeten en we moeten twee keer langs de bank-Nazi om onze visa- en registratiekosten te betalen. De bank-Nazi is de meest chagrijnige en agressieve vrouw van het noordelijk halfrond, dus de tweede keer durven we bijna niet bij haar aan te bellen. Maar goed! Aan de andere kant wacht een chauffeur en dan rijden we de 35 kilometer naar Ashgabat, volgens de Lonely Planet een kruising tussen Las Vegas en Pyongyang. Geen gekke vergelijking. We rijden over brede, lege wegen, met aan weerszijden pompeuze witmarmeren gebouwen, enorme fonteinen en gouden beelden van de voormalige president Turkmenbashi.

Cultuurshock

In ons hotel raken we spontaan in een cultuurshock. Mijn hoofddoek had ik natuurlijk al afgedaan en ook mijn twee Iraanse kledingstukken liggen in de prullenbak. Maar ons hotel blijkt een zwembad te hebben waar locals rondhangen in bikini’s en zwembroeken. Er is een bar waar meisjes in hotpants bedienen. Uit de speakers knalt Westerse dancemuziek. Er is bier. Er is een disco. Er is vermaak voor mannen en vrouwen samen. We hebben niet zo bewust gevoeld dat het daar in Iran zo aan ontbreekt, in het openbaar dan. Misschien ook doordat we er langzaam in zijn gekomen, via Oost-Turkije. We wennen er snel weer aan en nemen een duik in het zwembad. Met een grote pot bier na afloop!

Zondag: de bizarre wereld van Ashgabat

Ashgabat is weer zo’n uitgestrekte stad waar je zonder auto niets kunt. We zijn dus blij met onze citytour, die ons langs de ‘hoogtepunten’ van de stad leidt. Tot vijf jaar geleden was de bazaar van de stad één van de highlights van Centraal-Azië, maar in 2010 is deze heerlijke chaos verhuisd naar een enorm complex van betonnen barakken tien kilometer buiten de stad. Van de sfeer is helemaal niets meer over en we vinden er niets aan. Alleen de dierenmarkt, waar schapen, geiten en kamelen worden verhandeld, is nog de moeite waard. Net als het bekijken van de traditioneel geklede Turkmenen. We bezoeken ook de Russische bazaar, waar je etenswaren kunt kopen. We komen er net een beetje in met Russische gesprekjes met verkopers, als een politieman langsloopt. “No photo”, zegt hij vermanend, terwijl ik niet eens een foto maak. We waren even vergeten dat we in een extreem gesloten politiestaat zijn. Je mag in de stad bijna niets fotograferen, vooral het protserige presidentiele paleis is off limits. De rest van de dag bezoeken we twee moskeeën en een aantal oerlelijke monumenten. Wat een bizarre stad!

De komende dagen zijn we nog in Turkmenistan en trekken we de woestijn in. Donderdag wacht de grensovergang met Stan nummer 2: Oezbekistan!